17 mei 2009
16 mei 2009
We zijn er bijna, we zijn er bijna... (nee, NOG niet helemaal)
Dag 87: Dubbo -> Kahibah
Tijdens het afbreken van de tent krijgt Erica complimenten van de buurman. Hij vraagt zich wel af, waarom Rik niet helpt. Hij vindt het maar raar dat Rik van de maaltijden is en ik van het onderdak ben, maar hij informeert vrolijk verder naar de plannen voor vandaag en onze reis tot nu toe. Als we elkaar genoeg bevraagd hebben, wordt hij afgelost door de buurvrouw van drie plekken verder. Die zit onderweg naar de waslijn ook om een praatje verlegen. Ze blijkt uit Bundaberg te komen en vindt het geweldig dat Rik en ik daar vier jaar geleden de courgette-, tomaat- en meloenvelden onveilig hebben gemaakt. Zij is met man en volwassen dochters onderweg naar een volgende fruitplukklus. Zo reizen ze het land door: achter de oogst aan. Wat een leven...
Maar we hebben genoeg geleuterd: het is weer tijd om achter het stuur te kruipen. We rijden vandaag van Dubbo naar Kahibah, met een tussenstop in de Hunter Valley om een lekker wijntje te scoren voor onze gastvrouw en – heer van vanavond, over wie later meer. Als een volleerd wijnproever laat Erica de wijn soepel ronddraaien in de glazen, voordat ze de heerlijke brouwsels haar keel in laat glijden. Nadat de beste Chardonnay en Shiraz zijn uitgezocht, kunnen we verder naar het plaatsje Kahibah, net onder Newcastle aan de kust. Waar we keurig rond etenstijd aankomen. De juiste straat vinden is niet makkelijk, maar na even rondvragen aan mensen die het heel erg vinden dat ze ons niet kunnen helpen, staan we ineens voor de grote, vrijstaande bungalow van Jim en Penny.
Jim is een rasechte Amsterdammer en Penny is opgegroeid in Manly, een buitenwijk van Sydney. Ze hebben elkaar ontmoet toen Penny als backpacker door Europa reisde. Een paar jaar hebben ze in Osdorp gewoond, maar twee jaar geleden zijn ze met hun twee zoontjes naar Australië vertrokken (geef ze eens ongelijk). Na eerst een jaar in Sydney te hebben gezeten, wonen ze nu op zo'n 170 kilometer ten noorden van de stad in een schitterend huis, in een prachtige omgeving en een gezellige buurt (waar Erica zich dan natuurlijk onmiddellijk afvraagt: zou ik hier mijn draai kunnen vinden?). Jim werkt zich een slag in de rondte, want hij heeft zijn eigen tuiniersbedrijfje. Dat wil hij graag verkopen, maar tot het zover is, rijdt hij op maandagochtend naar Sydney en komt hij op vrijdagavond pas weer thuis.
Bij het huis horen ook nog twee verdiepingen terras, een zwembad en een gastenverblijf met badkamer en keuken waar wij vannacht mogen slapen. Maar eerst een avondje bijkletsen onder (je raadt het nooit) het genot van een gloeiende bbq en een gekoeld wit wijntje.
Dag 88: Kahibah -> Sydney
In alle vroegte moeten we Kahibah alweer verlaten, want vandaag moeten we de auto inleveren. Bij het krieken van de dag staan wij de koelbox te soppen en als de meeste bagage weer in handzame hoeveelheden is opgedeeld, zeggen we Penny en de jongens gedag (Jim is een paar uur geleden al vertrokken) en rijden we naar het Apollo-depot bij het vliegveld van Sydney.
Natuurlijk komen we daar net even te laat aan, nadat we door een elektronische tolpoort zijn gereden zonder geldige vignet. Gelukkig kun je het verschuldigde bedrag ook na afloop nog via internet betalen. We zijn in alle drukte bovendien vergeten om de tank vol te gooien. Als Apollo dat zelf moet doen, kost het je 5 dollar per liter. De meneer die onze auto moet innemen is echter zo aardig om nog heel even te wachten terwijl we zelf naar een tankstation in de buurt rijden.
We nemen de taxi terug naar Balmain, waar we spullen in de kamer dumpen en de bus richting stad nemen. We willen bij Paddy's Markets (de Australische variant van de Beverwijkse Bazaar) alvast een lading souvenirs inslaan. Maar de rolluiken zijn nog dicht en gaan niet eerder open dan morgen.
Er zit dus niets anders op dan toch nog maar even te gaan shoppen (Erica) en gamen (Rik), tot het tijd is geworden om te gaan eten. We dineren voor onze begrippen superdeluxe in The Rocks in een schattig restaurantje. We bestellen een andere wijn bij iedere gang en hebben de avond van ons leven.
Dag 89: Sydney
Een dag met veel s-en:
Shoppen
Souvenirs
Slenteren
Sun
Sydney
;-)
Dag 90: Sydney
Hoewel we al twee dagen cadeautjes voor thuis (en onszelf) aan het shoppen zijn, is nog niet alles op ons lijstje gekocht. De ochtend gebruiken we dus voor de laatste boodschapjes. 's Middags zou Erica lekker op het strand van Bondi de laatste zonnestralen gaan vangen, terwijl Rik zich zou gaan vermaken in het internetcafé. Er staat ons echter eerst nog een minder leuk klusje te wachten...
Vannacht hadden Rik al moeite met slapen vanwege jeuk. 's Ochtends zat ook Erica onder de rode bultjes, die samen een keurige lijnpatroon vormden. De hostelcheffin had dan ook niet zoveel tijd nodig voor de diagnose: Bed Bugs (ook wel oud-Hollandsche wandluis)! De remedie: al onze spullen in afgesloten vuilniszakken op het dak van het hostel in de volle zon en sleutels ruilen. Toen operatie 'Burn the Bugs' eindelijk was afgerond, spoedde Rik zich naar de stad en pakte Erica de taxi naar het strand. Er was tenslotte al genoeg tijd verloren gegaan.
Na een tijdje heerlijk gamen en wantrouwende blikken incasseren op het strand van Bondi (reden: rare rode bulten), gaan we terug naar Rozelle. We hijsen ons voor de laatste keer voorlopig in een overhemd met korte mouwen en lekker zomers jurkje (Erica ;-)) en gaan een hapje eten en van een meegebracht wijntje genieten bij het verantwoorde restaurant (organisch? biologisch?) waar we ook vaak ontbijten.
We zien het nog niet zo zitten om terug te gaan naar het hostel, gezien het feit dat we vannacht in een kamer slapen van 2 bij 3 meter met een wankel stapelbed. In plaats daarvan maken we een nachtelijke wandeling door Rozelle. We vinden een verlaten ferrywharf waar twee vissers hun geluk beproeven. We kunnen maar moeilijk wijs worden uit de tabel met vertrektijden van de boot naar de stad. Net als we weer weg willen lopen, komt er een ferry aanvaren. We rennen terug en een paar tellen later varen we door de haven naar Circular Quay. Op een bankje naast het Opera House met uitzicht op de brug komen bij Erica de tranen: ik hoor hier, waarom moet ik weg? En waarom mogen al die andere mensen hier wel blijven? Ik weet nog niet eens wat ik nou wil worden als ik later groot ben! Ik had verwacht dat die wijsheid wel tot me zou komen in de afgelopen drie maanden!
Niet bepaald vrolijk slenteren we nog een tijdje door de stad tot we het teruggaan echt niet langer kunnen uitstellen...
Dag 91: Sydney -> Hong Kong
Toch wat geleerd deze reis: het op tijd je bed uitkomen gaat echt makkelijker als je uitgerust bent. Zo voel je je namelijk na 3 maanden vakantie: uitgerust en bijgetankt. Ben benieuwd of dat gevoel ook 3 maanden meegaat...
We worden om een uur of 12 verwacht op het vliegveld, dus er is nog tijd voor een laatste keer koffie en bananenbrood bij ons om de hoek'. We hadden trouwens een paar weken geleden nog het lumineuze idee om hier in Balmain een appartementje te huren voor een week om te ervaren hoe het echte leven hier zou voelen (voor zover dat natuurlijk mogelijk is als je op vakantie bent). Door de mevrouw van het makelaarskantoor worden we echter hartelijk uitgelachen, want de minimale huurperiode is 6 maanden. Bummer!
Tijdens het duiken heeft Erica een jongen ontmoet die voor de Deense ambassade werkt. 6 weken per jaar is hij in Denemarken en de rest van het jaar werkt hij in Australie. Dat zou de perfecte situatie zijn. Thuis toch eens uitzoeken hoe we dat zouden kunnen regelen.
Goed, terug in het hostel blijkt de receptie dicht tussen 10.00 en 13.00 uur. Zijn we dus de 20 dollar kwijt die we betaald hebben voor onze kamersleutel? Nee. We doen een slimme wisseltruc met de schoonmaker (een backpacker). Over de vraag of hij snel 10 dollar wilde verdienen, hoeft hij niet lang na te denken. Dus hij koopt onze sleutel voor een tientje, die hij voor 20 dollar weer bij de receptie inlevert als die weer open is.
In de taxi naar het vliegveld rijden we in gedachten verzonken door de stad die onze harten heeft gestolen. Sydney ziet er volgens Erica vandaag maar ontoegankelijk uit, als een vesting met al die hoge grijze kantoortorens. Of ligt het aan ons? En voelt het gewoon zo, omdat we niet meer uit de taxi kunnen stappen en urenlang door de straten te slenteren?
Aangekomen bij het vliegveld blijken we tekort geld te hebben om de taxichauffeur te kunnen betalen. We voelen ons ontzettend lullig, maar hij vindt het geen probleem om genoegen te nemen met 3 dollar minder ('no worries, mate') en helpt ons zelfs nog even met de tassen.
Bij het inchecken is van een tekort geen sprake. We hebben 4 kilo overgewicht (de bagage dan, he). De behulpzame grondstewardess legt ons de opties uit: bijbetalen (150 euro) of overhevelen naar de handbagabe. Dat snappen we niet zo goed: het komt uiteindelijk toch in hetzelfde vliegtuig, dus waarom al die moeite? Uiteindelijk helpt lief lachen. Mevrouw de stewardess vindt het allemaal wel goed en laat ons met 2 kilo teveel inchecken. Nu nog op zoek naar bubbeltjespapier voor de flessen wijn en dan zijn we helemaal 'good to go'.
Oude hardloopschoenen achtergelaten en toch teveel bagage.
Dikke tranen rollen weer over mijn wangen als we opstijgen. Dan valt mijn oog op een envelop die voor het inflightmagazine staat. Op de envelop prijkt een blij lachend gezichtje van een bruin kindje (altijd bruine kindjes) en het logo van Unicef en dan voel ik me ineens heel schuldig dat ik me zo zielig voel met mijn luxeprobleem. Om dat schuldgevoel enigszins af te kopen, stop ik lekker veel geld in de envelop. Dan nestel ik me lekker in mijn stoel om Harry Potter deel 2 te gaan kijken.
Tijdens het afbreken van de tent krijgt Erica complimenten van de buurman. Hij vraagt zich wel af, waarom Rik niet helpt. Hij vindt het maar raar dat Rik van de maaltijden is en ik van het onderdak ben, maar hij informeert vrolijk verder naar de plannen voor vandaag en onze reis tot nu toe. Als we elkaar genoeg bevraagd hebben, wordt hij afgelost door de buurvrouw van drie plekken verder. Die zit onderweg naar de waslijn ook om een praatje verlegen. Ze blijkt uit Bundaberg te komen en vindt het geweldig dat Rik en ik daar vier jaar geleden de courgette-, tomaat- en meloenvelden onveilig hebben gemaakt. Zij is met man en volwassen dochters onderweg naar een volgende fruitplukklus. Zo reizen ze het land door: achter de oogst aan. Wat een leven...
Maar we hebben genoeg geleuterd: het is weer tijd om achter het stuur te kruipen. We rijden vandaag van Dubbo naar Kahibah, met een tussenstop in de Hunter Valley om een lekker wijntje te scoren voor onze gastvrouw en – heer van vanavond, over wie later meer. Als een volleerd wijnproever laat Erica de wijn soepel ronddraaien in de glazen, voordat ze de heerlijke brouwsels haar keel in laat glijden. Nadat de beste Chardonnay en Shiraz zijn uitgezocht, kunnen we verder naar het plaatsje Kahibah, net onder Newcastle aan de kust. Waar we keurig rond etenstijd aankomen. De juiste straat vinden is niet makkelijk, maar na even rondvragen aan mensen die het heel erg vinden dat ze ons niet kunnen helpen, staan we ineens voor de grote, vrijstaande bungalow van Jim en Penny.
Jim is een rasechte Amsterdammer en Penny is opgegroeid in Manly, een buitenwijk van Sydney. Ze hebben elkaar ontmoet toen Penny als backpacker door Europa reisde. Een paar jaar hebben ze in Osdorp gewoond, maar twee jaar geleden zijn ze met hun twee zoontjes naar Australië vertrokken (geef ze eens ongelijk). Na eerst een jaar in Sydney te hebben gezeten, wonen ze nu op zo'n 170 kilometer ten noorden van de stad in een schitterend huis, in een prachtige omgeving en een gezellige buurt (waar Erica zich dan natuurlijk onmiddellijk afvraagt: zou ik hier mijn draai kunnen vinden?). Jim werkt zich een slag in de rondte, want hij heeft zijn eigen tuiniersbedrijfje. Dat wil hij graag verkopen, maar tot het zover is, rijdt hij op maandagochtend naar Sydney en komt hij op vrijdagavond pas weer thuis.
Bij het huis horen ook nog twee verdiepingen terras, een zwembad en een gastenverblijf met badkamer en keuken waar wij vannacht mogen slapen. Maar eerst een avondje bijkletsen onder (je raadt het nooit) het genot van een gloeiende bbq en een gekoeld wit wijntje.
Dag 88: Kahibah -> Sydney
In alle vroegte moeten we Kahibah alweer verlaten, want vandaag moeten we de auto inleveren. Bij het krieken van de dag staan wij de koelbox te soppen en als de meeste bagage weer in handzame hoeveelheden is opgedeeld, zeggen we Penny en de jongens gedag (Jim is een paar uur geleden al vertrokken) en rijden we naar het Apollo-depot bij het vliegveld van Sydney.
Natuurlijk komen we daar net even te laat aan, nadat we door een elektronische tolpoort zijn gereden zonder geldige vignet. Gelukkig kun je het verschuldigde bedrag ook na afloop nog via internet betalen. We zijn in alle drukte bovendien vergeten om de tank vol te gooien. Als Apollo dat zelf moet doen, kost het je 5 dollar per liter. De meneer die onze auto moet innemen is echter zo aardig om nog heel even te wachten terwijl we zelf naar een tankstation in de buurt rijden.
We nemen de taxi terug naar Balmain, waar we spullen in de kamer dumpen en de bus richting stad nemen. We willen bij Paddy's Markets (de Australische variant van de Beverwijkse Bazaar) alvast een lading souvenirs inslaan. Maar de rolluiken zijn nog dicht en gaan niet eerder open dan morgen.
Er zit dus niets anders op dan toch nog maar even te gaan shoppen (Erica) en gamen (Rik), tot het tijd is geworden om te gaan eten. We dineren voor onze begrippen superdeluxe in The Rocks in een schattig restaurantje. We bestellen een andere wijn bij iedere gang en hebben de avond van ons leven.
Dag 89: Sydney
Een dag met veel s-en:
Shoppen
Souvenirs
Slenteren
Sun
Sydney
;-)
Dag 90: Sydney
Hoewel we al twee dagen cadeautjes voor thuis (en onszelf) aan het shoppen zijn, is nog niet alles op ons lijstje gekocht. De ochtend gebruiken we dus voor de laatste boodschapjes. 's Middags zou Erica lekker op het strand van Bondi de laatste zonnestralen gaan vangen, terwijl Rik zich zou gaan vermaken in het internetcafé. Er staat ons echter eerst nog een minder leuk klusje te wachten...
Vannacht hadden Rik al moeite met slapen vanwege jeuk. 's Ochtends zat ook Erica onder de rode bultjes, die samen een keurige lijnpatroon vormden. De hostelcheffin had dan ook niet zoveel tijd nodig voor de diagnose: Bed Bugs (ook wel oud-Hollandsche wandluis)! De remedie: al onze spullen in afgesloten vuilniszakken op het dak van het hostel in de volle zon en sleutels ruilen. Toen operatie 'Burn the Bugs' eindelijk was afgerond, spoedde Rik zich naar de stad en pakte Erica de taxi naar het strand. Er was tenslotte al genoeg tijd verloren gegaan.
Na een tijdje heerlijk gamen en wantrouwende blikken incasseren op het strand van Bondi (reden: rare rode bulten), gaan we terug naar Rozelle. We hijsen ons voor de laatste keer voorlopig in een overhemd met korte mouwen en lekker zomers jurkje (Erica ;-)) en gaan een hapje eten en van een meegebracht wijntje genieten bij het verantwoorde restaurant (organisch? biologisch?) waar we ook vaak ontbijten.
We zien het nog niet zo zitten om terug te gaan naar het hostel, gezien het feit dat we vannacht in een kamer slapen van 2 bij 3 meter met een wankel stapelbed. In plaats daarvan maken we een nachtelijke wandeling door Rozelle. We vinden een verlaten ferrywharf waar twee vissers hun geluk beproeven. We kunnen maar moeilijk wijs worden uit de tabel met vertrektijden van de boot naar de stad. Net als we weer weg willen lopen, komt er een ferry aanvaren. We rennen terug en een paar tellen later varen we door de haven naar Circular Quay. Op een bankje naast het Opera House met uitzicht op de brug komen bij Erica de tranen: ik hoor hier, waarom moet ik weg? En waarom mogen al die andere mensen hier wel blijven? Ik weet nog niet eens wat ik nou wil worden als ik later groot ben! Ik had verwacht dat die wijsheid wel tot me zou komen in de afgelopen drie maanden!
Niet bepaald vrolijk slenteren we nog een tijdje door de stad tot we het teruggaan echt niet langer kunnen uitstellen...
Dag 91: Sydney -> Hong Kong
Toch wat geleerd deze reis: het op tijd je bed uitkomen gaat echt makkelijker als je uitgerust bent. Zo voel je je namelijk na 3 maanden vakantie: uitgerust en bijgetankt. Ben benieuwd of dat gevoel ook 3 maanden meegaat...
We worden om een uur of 12 verwacht op het vliegveld, dus er is nog tijd voor een laatste keer koffie en bananenbrood bij ons om de hoek'. We hadden trouwens een paar weken geleden nog het lumineuze idee om hier in Balmain een appartementje te huren voor een week om te ervaren hoe het echte leven hier zou voelen (voor zover dat natuurlijk mogelijk is als je op vakantie bent). Door de mevrouw van het makelaarskantoor worden we echter hartelijk uitgelachen, want de minimale huurperiode is 6 maanden. Bummer!
Tijdens het duiken heeft Erica een jongen ontmoet die voor de Deense ambassade werkt. 6 weken per jaar is hij in Denemarken en de rest van het jaar werkt hij in Australie. Dat zou de perfecte situatie zijn. Thuis toch eens uitzoeken hoe we dat zouden kunnen regelen.
Goed, terug in het hostel blijkt de receptie dicht tussen 10.00 en 13.00 uur. Zijn we dus de 20 dollar kwijt die we betaald hebben voor onze kamersleutel? Nee. We doen een slimme wisseltruc met de schoonmaker (een backpacker). Over de vraag of hij snel 10 dollar wilde verdienen, hoeft hij niet lang na te denken. Dus hij koopt onze sleutel voor een tientje, die hij voor 20 dollar weer bij de receptie inlevert als die weer open is.
In de taxi naar het vliegveld rijden we in gedachten verzonken door de stad die onze harten heeft gestolen. Sydney ziet er volgens Erica vandaag maar ontoegankelijk uit, als een vesting met al die hoge grijze kantoortorens. Of ligt het aan ons? En voelt het gewoon zo, omdat we niet meer uit de taxi kunnen stappen en urenlang door de straten te slenteren?
Aangekomen bij het vliegveld blijken we tekort geld te hebben om de taxichauffeur te kunnen betalen. We voelen ons ontzettend lullig, maar hij vindt het geen probleem om genoegen te nemen met 3 dollar minder ('no worries, mate') en helpt ons zelfs nog even met de tassen.
Bij het inchecken is van een tekort geen sprake. We hebben 4 kilo overgewicht (de bagage dan, he). De behulpzame grondstewardess legt ons de opties uit: bijbetalen (150 euro) of overhevelen naar de handbagabe. Dat snappen we niet zo goed: het komt uiteindelijk toch in hetzelfde vliegtuig, dus waarom al die moeite? Uiteindelijk helpt lief lachen. Mevrouw de stewardess vindt het allemaal wel goed en laat ons met 2 kilo teveel inchecken. Nu nog op zoek naar bubbeltjespapier voor de flessen wijn en dan zijn we helemaal 'good to go'.
Oude hardloopschoenen achtergelaten en toch teveel bagage.
Dikke tranen rollen weer over mijn wangen als we opstijgen. Dan valt mijn oog op een envelop die voor het inflightmagazine staat. Op de envelop prijkt een blij lachend gezichtje van een bruin kindje (altijd bruine kindjes) en het logo van Unicef en dan voel ik me ineens heel schuldig dat ik me zo zielig voel met mijn luxeprobleem. Om dat schuldgevoel enigszins af te kopen, stop ik lekker veel geld in de envelop. Dan nestel ik me lekker in mijn stoel om Harry Potter deel 2 te gaan kijken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
