Eindelijk...

...ik ben begonnen met het overtypen van alle verhaaltjes die ik in Australie in mijn opschrijfboekje heb neergepend. Hier voor de liefhebbers daarom deel 1:

Singapore, zondag 25 februari 2007
Australië editie 2007 is begonnen! En hoe. Terwijl we wachten tot we over zo’n half uurtje kunnen boarden begin ik met mijn I-love-Singapore-pen aan het verslag van onze tweede reis Down Under. Ik kan mijn ogen bijna niet open houden, zo moe ben ik. We hebben net 8 euro geinvesteerd in een douchebeurt en dat was het geld meer dan waard na een vlucht van 12 uur en een volle dag rondbanjeren in de stad.

Adelaide, maandagochtend 26 februari 2007
De verwachte beren op de weg bleken niet te bestaan. We zijn bij de douane niet aangesproken op die openstaande verkeersboete van 5 jaar geleden en ook de elektronische visa bleken gewoon helemaal in orde. En dus zitten we nu op een terrasje in een stralend Australisch zonnetje op de luchthaven van Adelaide. Het is nu 10.45 uur en om 12.45 uur gaat de balie van Jetstar open. Nog 2 uur dus vor we voor de 3e keer in 2 dagen inchecken. Tijd om Adelaide even snel te bekijken is er nu dus even niet, dat doen we dan over een week over 4 wel weer.

Terwijl ik af en toe een nipje neem van mijn standard skim latte (het is enorm hip om speciale koffiewensen te hebben), probeer ik langzaam aan het idee te wennen dat ik echt in Australië ben. Van dit moment heb ik de afgelopen 5 jaar regelmatig gedroomd. Sterker nog, ik heb onze koffie net betaald met het briefje van 20 dollar dat al die tijd in mijn portemonnee heeft gezeten (voor het geval ik op een dag zomaar in Australië wakker zou worden).

Aan de ene kant vind ik het daarom heerlijk om weer even terug te zijn. Maar ik zit nogal lastig in elkaar en ben op hetzelfde moment bang dat het tegen zal vallen of dat ik het straks weer zo moeilijk vind om afscheid te nemen. Ik neem me, terwijl ik dit opschrijf, voor om daar dus even lekker niet over na te denken. Ook de vragen ‘zal het allemaal wel gelukt zijn met de huurauto’ en ‘zou het regenseizoen echt zo nat zijn’ ban ik bij deze uit mijn hoofd. Ik zit tenslotte in het land waar ‘no worries’ de leus is en ik kan verdomd snel integreren. Let maar eens op!

Voorlopig ben ik alleen maar heel gelukkig en volkomen relaxed en ga ik me dus ook niet bezighouden met de vraag waarom ik daarvoor op een terras aan deze kant van de wereld moet zitten en waarom ik datzelfde gevoel bijvoorbeeld niet op de Grote Markt in Haarlem heb. In plaats daarvan zal ik maar eens vertellen wat voor spannende avonturen Rik en Erica in Singapore allemaal hebben meegemaakt en hoe ze daar terecht kwamen.

Flashback: Krommenie, zaterdag 24 februari 2007, een uurtje of 00.30
Stress!
Hoewel we de meeste zaakjes op tijd op orde hadden, blijken we toch een dingetje over het hoofd te hebben gezien. We hebben er geen moment aan gedacht om een internationaal rijbewijs aan te vragen. In mijn hoofd dienen alle rampscenario’s zich tegelijk aan: geen internationaal rijbewijs, geen huurauto. Geen huurauto, geen tijd om van Darwin naar Adelaide te reizen. Geen tijd om van Darwin naar Adelaide te reizen, geen reden om überhaupt over elf uur in het vliegtuig te stappen. Leuk om te analyseren hoe je gedachten op zo’n moment werken.

Rik begint te roepen dat we morgen dan eerst maar naar de ANWB moeten (daar kun je voor zo’n 20 euro een vertaling van je rijbewijs kopen). Die gaat pas om 9.30 uur open en we vliegen om 11.15 uur. De kans dat we te laat op Schiphol aankomen om nog het vliegtuig in te mogen, is dus aanwezig. Moet je dat risico nemen? Twijfel!

Eerst maar eens diep ademhalen en de opties op een rij zetten, ik tik “internationaal rijbewijs” +australie in het Google-zoekschermpje. De meningen over het papiertje blijken verdeeld. ‘Geldklopperij’, vindt de één, ‘Nooit nodig gehad’, schrijft de ander. Op officieel uitziende sites staat wel overal te lezen dat het internationale rijbewijs verplicht is en dat je het alleen in je thuisland kunt laten maken. Op zich raar, want voor op een Nederlands rijbewijs staat in het Engels dat het een driving license is en aan de binnenkant staan je persoonlijke gegevens, plaatjes van motorvoertuigen en data. Wat valt daar nou aan te vertalen?

Na een uur vertwijfeling krijg ik plots het idee om het verhuurbedrijf te mailen en ze ons probleem voor te leggen. Okay, in mijn paniek heb ik eerst vijf minuten in de wacht gehangen, nadat ik het Australische servicenummer met mijn mobieltje heb gebeld. Toen ik van het wachtmuziekje wat tot rust was gekomen, bedacht ik me dat mailen wellicht goedkoper zou zijn ;-)

Al na 15 minuten komt er een mailtje van Europcar binnen met het verlossende antwoord: ‘Your dutch license will be fine to use’. Tegen de tijd dat mijn adrenalinepeil weer wat is gedaald, slaat het klokje 3.00 uur en val ik in slaap.

Flashback: Krommenie, zaterdag 24 februari 2007, 06.00 uur
Drie uur later gaat de wekker weer, zodat ik eerst uitgebreid kan douchen en in alle rust de zorgvuldig gesorteerde spulletjes in mijn koffer kan stoppen. Met name het selecteren van de miniverpakkingen toiletartikelen voor in het doorzichtige zakje dat je in je handbagage mag meenemen, is geen sinecure (mooi woord vind ik dat). Zeker omdat we in Singapore een lange tussenstop hebben en eigenlijk pas maandagavond op de plaats van bestemming zijn. De Etos was in ieder geval erg blij met mij als grootafnemer van kleine flesjes shampoo, conditioner, zonnebrandcrème, deodorant, enzovoort. Het zal mij niets verbazen als ooit blijkt dat de vakvereniging van drogisterijen terroristen op het idee van vloeibare explosieven hebben gebracht.

Om 9.50 uur (twintig minuten later dan gepland) trekken we deur van ons huisje achter ons dicht en rijden we naar Assendelft. Papa en Mama sluiten zich daar bij ons aan en volgen ons tot Amstelveen, waar Rik de auto bij de zaak achterlaat. Met zijn vieren plus bagage rijden we vervolgens naar Schiphol, waar we niet heel erg vroeg aanwezig hoeven te zijn, omdat we online al hebben ingecheckt.




Als onze koffers zijn afgeleverd, gaan we nog even een bakkie doen, want de gate sluit pas om 11.05 uur.

‘Alle tijd’, denken we, maar als we de rij voor de douane zien, hebben we alsnog lastminutestress. De hele hal staat vol met mensen die allemaal door hetzelfde miniscule hekje lijken te moeten. We voelen de bui al hangen. Het is inmiddels 10.30 uur en de mensenmassa beweegt niet. Mocht dat wel het geval zijn, dan is dat niet met het blote oog waar te nemen. Stel je voor dat die gate ook nog heel ver weg is... Gelukkig kan ik mijn paniek heel goed zichtbaar maken, wat er uiteindelijk toe leidt dat we ‘wel even voor mogen’ van een aantal mensen, zodat we als allerlaatste het vliegtuig konden betreden.

A great day to leave...

Er blijft desondanks genoeg tijd over om van de service en de mooie stewardessen van Singapore Airlines te genieten. 12 uur om precies te zijn. En al hebben we de afgelopen 2 nachten bij elkaar niet meer dan 8 uur geslapen. Het lukt ons niet om in slaap te komen.