In Kalgoorlie worden we eindelijk weer eens wakker onder een strakblauwe hemel. Jammer genoeg kunnen we vandaag niet zo lang van het zonnetje genieten, want we brengen het grootste gedeelte van de dag weer door in de auto. We willen proberen om in Gin Gin terecht te komen, zo'n 100 kilometer ten noorden van Perth. Zodat we morgen 'nog maar' 1200 kilometer te gaan hebben naar Coral Bay.
De reis verloopt voorspoedig en als we om 16.00 uur Gin Gin binnenrijden, heeft Rik nog niet genoeg van het asfalt en scheurt hij gewoon door tot we om 20.00 uur even buiten het plaatsje Geraldton een camping vinden met een schitterend uitzicht over zee. We hebben natuurlijk geen zin meer om de tent op te zetten na zo'n lange dag, dus we betrekken vandaag een budgetcabin.
We zijn net op tijd voor een schitterende zonsondergang op de plek waar het onze voorouders minder goed verging. Voor deze kust zijn een paar eeuwen geleden maar liefst vier schepen van de VOC vergaan: de Batavia, de Vergulde Draeck, de Zuytdorp en de Zeewijk.
Rik kookt. Dat doet hij bijna elke avond. In ruil daarvoor zet Erica (als we kiezen voor hardcore kamperen) de tent op en breekt ze die ook weer af (letterlijk of figuurlijk, maakt niet uit). Bij gebrek aan boodschappen is het vandaag restjesdag: we maken het pannenkoekenmeel op en de nachochips en de salsasaus. Zodoende liggen we toch nog met redelijk gevulde maagjes op bed en blijven we ondanks de duurdere slaapplaats binnen het dagbudget.
Dag 43: Geraldton -> Coral Bay
We slapen lekker uit, want we willen optimaal genieten van onze fijne caravan. Daarna doen we boodschappen voor vijf dagen, want we weten inmiddels dat er in Coral Bay maar een winkel is die iets weg heeft van een supermarkt, alleen dan met minder aanbod en hogere prijzen.
En dan, 720 kilometer verder, zijn we weer terug op de plek waar we een paar dagen geleden besloten onze reis in een tijdelijke versnelling te brengen. We zoeken een fijne plek uit op de camping, zetten snel de tent op en terwijl Rik kookt, doet Erica haar huiswerk, zodat ze morgen goed voorbereid in de lesbanken zit.
Dag 44: Coral Bay
De volgende ochtend loopt Erica al vroeg met haar rugzakje met water, een appel, studieboek en pen langs het strand naar het duikcentrum. De groep blijkt uit 7 andere aspirant-duikers te bestaan, 6 Australiërs en Jennie uit Limburg. Haar vriend heeft zijn brevet al, dus zij is net als ik moederziel alleen in dit muffe lokaal. Drie keer raden wie de komende vier dagen mijn buddy is.
De andere studenten zal ik nog even kort omschrijven: Tiam (dreadlocks en megabruin) en Shelley (klein, petite en blond) uit Adelaide. Een jong stelletje, dat met een caravan op rondreis is door Australië. Ze zijn al een maand of 6 in Coral Bay, waar Tiam tourguide is bij het bedrijf waar wij eerder een quadsafari hebben gedaan. Shelley werkt in het bijbehorende winkeltje. Dan hebben we Katina (goedlachse brunette), ook min of meer een 'local', die in de plaatselijke pub werkt. Henrietta (knalrood kort haar) en Rynette (Aziatische stoere meid) komen uit Perth en zijn 'on a road trip'.
Tenslotte is er Veronica. Zij is 18 en een echte Coral Bay'er. Haar broer heeft hier een restaurant waar haar hele familie werkt. Ze heeft een mooie bruine ogen en ze draagt strakke kleren waar haar voluptueuze rondingen maar moeizaam in passen. Ze gedraagt zich een tikkie kinderlijk en haar stem past bij dat gedrag. Haar meest memorabele uitspraak: 'Is this how you spell Australia?'
Onze 'juf' heet Kate. Ze is lang, slank en draagt haar blonde haren in een vlecht. Ze heeft sproeten en doet me een beetje denken aan Pipi Langkous. Ik vind haar aardig. Ze is pas 23, maar heeft wel al 500 duiken gemaakt. Ze is net klaar met haar studie (milieukunde of zoiets) en nu wil ze een tijdje reizen en onderweg de kost verdienen als duikinstructeur. Dit is de 3e keer dat ze les geeft.
Goed, dan de lessen. De hoofdstukken die we thuis hebben gelezen, krijgen we nu nog eens uitgelegd in een film. Daarna bekijken we klassikaal de vragen die we als voorbereiding op vandaag hebben beantwoord en tenslotte krijgen we een lijst met tien meerkeuzevragen per hoofdstuk. Al met al wordt alle stof dus 4 keer behandeld.
Al snel blijkt dat Jennie net zo braaf haar huiswerk heeft gemaakt als ik, maar dat dat zeker niet voor iedereen geldt. Kate moet dus veel uitleggen en doet dat heel geduldig. Met name Veronica vraagt bij de meest voor de hand liggende dingen hoe het nou precies zit.
Als het theoriegedeelte er eindelijk op zit, gaan we de spullen klaarzetten, want na de lunch mogen we het water in. En dus zitten we twee uur later voorzien van een complete duikuitrusting 2 meter onder water op onze knietjes in de baai van Coral Bay. Om de beurt moeten allemaal oefeningen doen. We moeten Kate bijvoorbeeld laten zien dat we onze regulator (ademhaalapparaat) uit ons mond durven te halen en dat we ook weten hoe die er weer in moet.
Net als in het klaslokaal blijkt hier dat sommige mensen sneller weten wat er moet gebeuren dan anderen (alle oefeningen stonden namelijk ook allemaal al uitgelegd in het grote duikboek). Als we uiteindelijk om een uur of 18 in onze wetsuits over het strand terugstrompelen naar de duikschool, zijn we allemaal erg moe en hongerig.
Terug op de camping blijkt Rik zich vandaag te hebben vermaakt met een boek op het strand. Na het eten bellen we naar huis, want vandaag is in veel opzichten een bijzondere dag. Erica's vader is jarig!
Het zou fijn zijn om daarna lekker in de slaapzak te kruipen, maar er moeten nog tachtig bladzijden worden gelezen. Dapper installeert Erica zich in de auto, want het licht is verder overal op de camping al uit. Daar vermaakt ze zich tot diep in de nacht met de uitleg van de duiktabel en het verlenen van eerste hulp bij decompressieziekte.
Dag 45: Coral Bay
Tijdens het theoriegedeelte op dag 2 van de duikcursus blijkt dat bijna niemand moeite heeft gedaan om zich op de les van vandaag voor te bereiden. Op de middelbare hoorde ik steevast bij het nonchalante deel van de klas, maar vandaag heb ik alweer al mijn huiswerk af. Jennie trouwens ook, dus we ergeren ons de hele ochtend groen en geel aan met name Veronica en Rynette, die bij sommige onderdelen wel vier keer uitleg nodig hebben.
Aan het einde van het ochtendprogramma (dat door alle vertraging pas aan het begin van de middag is) volgt het examen: 50 vragen, 2 fout, dus geslaagd met vlag en wimpel. Jennie had maar 1 fout en daar was ik stiekem wel een beetje jaloers op. Daarna mogen we even snel lunchen en dan volgen de laatste lessen in 'beschut water'. Rik is naar het strand gekomen om me te bewonderen in mijn duikkostuum. Jeroen, de vriend van Jennie, was er ook, maar dan om foto's van haar te maken. De twee mannen konden het ook met elkaar vinden en besloten om gezellig samen biertjes te gaan drinken op de camping.
Ondertussen in het water blijken Rynette en Veronica wederom geen uitblinkers, maar Kate blijft geduldig en behulpzaam en legt keer op keer uit wat ze nou precies moeten doen. De rest van de groep zit in de tussentijd op de zeebodem. Ik kan je vertellen: na een paar uur is zelfs het Australische water ijskoud. En dat met een wetsuit aan.
Om een uur of 18.30 besluit Kate er voor vandaag een eind aan te breien. Maar we zijn nog lang niet klaar. Dat betekent dat we morgenochtend vroeg terug moeten komen om de rest van de oefeningen te doen.
Thuis aangekomen mogen Jennie en ik niet eerst even douchen van de jongens, want in de plaatselijke kroeg is het Happy Hour en dat mogen we niet missen! Het wordt een gezellig avondje met een boel wijntjes. Toch zijn de dames zo verstandig om op christelijke tijd terug naar de tent te gaan.
Dag 46: Coral Bay
Erica vraagt zich de eerste tien seconden van dag 46 af waarom haar telefoon zo vroeg op de ochtend zoveel geluid maakt. Dan volgt het besef dat ze er echt nu al uit moet. De kater bestaat uit een hoofd met watten en een maag met zuur en laat zich niet afschrikken door een warme douche.
Ook de koude zee kan er geen eind aan maken. We liggen om 7.00 uur weer in de baai. Kate heeft vandaag hulp van een andere duikinstructeur. We moeten opschieten, want moeten om 9.30 uur met de boot mee voor onze eerste duik in open water.
De nieuwe instructeur heeft flink de wind eronder en is een stuk minder geduldig dan Kate. Dat is niet erg. Eigenlijk vinden we het stiekem wel fijn dat met name Veronica en Rynette eens wat hardhandiger worden aangepakt. Helemaal niet erg als je dingen niet snapt, maar als je er geen enkele moeite voor doet, wordt het een ander verhaal.
Het mag echter niet baten. Om 10.00 uur zijn we pas klaar. De boot is inmiddels zonder ons vertrokken. We hebben daarom een extra lange lunchpauze en worden om 14.30 uur terug verwacht om alsnog het ruime sop te kiezen. Rik denkt: 'Ha, gezellig!' als hij mij zo vroeg alweer op de camping ziet verschijnen, maar hij komt bedrogen uit. Ik duik meteen de tent in om nog een uurtje te slapen.
's Middags is het dan zover! Voor het echie duiken. Een busje brengt ons naar de jetty (aanlegsteiger) van Coral Bay, waar we aan boord gaan van de boot die ons naar Lotties Lagoon zal brengen. We varen zo'n 20 minuten over de turquoise golven en dat vindt mijn maag niet zo'n goed idee. Als we voor anker gaan in de Lagoon, moeten we ons snel in onze uitrusting hijsen Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want de zee is aardig wild. Als we eenmaal in het woelige water liggen, moeten we eerst wat oefeningen aan de oppervlakte doen: zwemmen met een kompas en je buddy op sleeptouw meenemen rond de boot.
Als we helemaal uitgeput zijn van het vechten tegen de stroming en de golven, mogen we naar de bodem. Het zien van de kleurige visjes en dat surrealistische gevoel van onder water zijn, maakt een boel goed. We mogen eerst even rustig rondkijken en genieten van de gewichtloosheid en de rust, maar daarna moeten we echt weer aan de bak.
De oefeningen die we eerder in de baai hebben gedaan, moeten hier weer worden herhaald. Ook de oefening waarbij je je duikbril moet laten vollopen met water en dat er vervolgens weer uit zien te krijgen. In de baai ging dat allemaal goed, maar vandaag krijg ik het niet voor elkaar. Het zoute water bijt in mijn ogen en vindt een weg via mijn neus naar mijn mond. Ik probeer heel dapper rustig adem te blijven halen, maar ik moet boeren en mijn maag doet raar en mijn lichaam vindt het heel gek dat ik probeer door te ademen terwijl mijn neus vol water zit. Uiteindelijk weet ik Kate zover te krijgen dat ik morgen in de herkansing mag.
Als de oefeningen achter de rug zijn, doen we nog een rondje door Lotties Lagoon en dan zijn de luchtflessen leeg en is het tijd om weer naar de oppervlakte te gaan. Daar zien we dat Veronica niet mee heeft kunnen doen, omdat ze zeeziek was. Ze zal morgen alle oefeningen moeten inhalen.
Rik en Jeroen hebben elkaar helemaal gevonden en hebben de dag doorgebracht bij de tent met biertjes, muziek en goede gesprekken. Toch kookt Rik die avond een heerlijk kostje voor me, dat ik maar moeilijk wegkrijg na het duikbrilavontuur.
Dag 47: Coral Bay
Stikzenuwachtig ben ik op deze laatste dag van de duikcursus, want vandaag moet die bril weer vol met zeewater. Het houdt me zelfs 's nachts bezig, want ik heb alleen maar dromen over dingen die fout kunnen gaan tijdens het duiken. Gelukkig voel ik me beter dan gisterenochtend. Ik heb het idee dat het gebrek aan alcohol hier best wel eens iets mee te maken kan hebben ;-)
Op de boot blijkt het allemaal nog erger dan ik in eerste instantie had gedacht. Vandaag moet niet alleen de bril vol met water. Hij moet ook helemaal af en weer op, terwijl ik had begrepen dat we die opdracht niet zouden doen in open water...
Stil zit ik in mijn wetsuit naast Jennie en ik laat alle koekjes, snoepjes en stukken fruit die op de boot worden geserveerd aan me voorbij gaan. We zijn vandaag trouwens niet alleen op de boot, we delen het dek met ervaren duikers die het rif op eigen houtje gaan verkennen. Minder ruimte dus om je duikpak aan te trekken, maar gelukkig is de zee een stuk rustiger vandaag.
We beginnen de eerste duik weer met een stukje vrij zwemmen en rondkijken en ondanks het naderende onheil kan ik er van genieten. Het wordt steeds makkelijker om je te bewegen in het water, zonder dat je teveel naar de oppervlakte stijgt of te dicht bij de bodem komt. En omdat je daar minder aandacht aan hoeft te besteden, heb je meer tijd om te genieten van wat je allemaal om je heen ziet. We strijken na 20 minuten neer op de bodem en dan is het tijd voor de volgelopen duikbril. Echt blij wordt ik er nog niet van, maar het gaat een stuk beter dan gisteren en een paar minuten later sta ik euforisch op het dek van de boot.
Dan zetten we koers naar Coral Canyon voor de laatste duik van de dag. Deze plek is echt geweldig en doet zijn naam eer aan: alsof je in een berglandschap van koraal bent. Hoge wanden van koraal en nog meer vissen dan in Lotties Lagoon. Hier zitten bijvoorbeeld hele brutale, relatief kleine, witte vissen, die het niet leuk vinden als je te dichtbij komt. Katina zwom volgens een van die visjes te dicht langs zijn huis en moest dat bekopen met een kopstoot van die vis tegen haar duikbril. Verder zien we zeenaaktslakken met ongelooflijk felle kleuren. Ik ben helaas net te laat ter plaatse voor een glimp van een Eagle Ray.
Het uur van de waarheid nadert. Nog twee oefeningen staan tussen mij en mijn duikbrevet. Een Fin Pivot (waar je plat op de bodem ligt en je je ademhaling gebruikt om omhoog en omlaag te gaan) en de gevreesde briloefening.
Paniek om niks, blijkt achteraf. Zonder probleem trek ik de bril van mijn hoofd en ook het weer opzetten en het water eruit blazen gaat goed. Geslaagd! Net als iedereen in de groep trouwens. (Rynette na een herexamen en we verdenken Veronica van fraude ;-)
Dat moet natuurlijk worden gevierd en dus gaan we vanavond weer naar de pub, waar naar het schijnt ook een goeie band komt optreden. De band blijkt achteraf uit een man te bestaan waarvan we vermoeden dat we hem onlangs ergens op een straathoek hebben zien staan spelen. Maar het klinkt goed en het hele dorp is uitgelopen, dus de avond is top!
Op de terugweg naar huis komen we een Manchester United-fan die acht Australische brandweermannen probeert te overtuigen van het feit dat dit echt de beste club van de wereld is. Hij is stomdronken en laat zich overhalen om een kilometer hard te lopen op blote voeten om te bewijzen dat voetbal écht geen mietjessport is. (Als je ooit een Aussie Rules rugbywedstrijd hebt gezien, dan snap je waarom ze dat vinden in Australië. Daar gaan spelers pas het veld af als ze bloeden of als er botten uit ledematen steken en vallen ze niet om als ze door een andere speler worden aangeraakt).
Dag 48: Coral Bay
Na al dat studeren, vroeg opstaan en stressen van de afgelopen dagen, doen we het vandaag lekker rustig aan. 's Middags komen we pas een beetje in actie en gaan we op zoek naar haaien. Als je het strand van Coral Bay afloopt en je gaat op een gegeven moment de bocht om, kom je bij een andere baai die ze de shark sanctuary noemen. Hier kun je, als je het treft, haaien zien als die willen uitrusten van een dagje vissen verslinden en mensen bangmaken.
We treffen het niet, het uitzicht is fantastisch, maar er valt geen haai te bekennen. Terug op de camping bellen we naar het duikcentrum in Exmouth dat trips naar de Navy Pier organiseert. Dat is een van de tien mooiste duikplaatsen ter wereld, zeggen ze. Erica heeft besloten dat als ze dat ook wel wil proberen als ze binnenkort een tocht doen. Nu treffen we het wel: de Navy Pier staat voor morgen op het programma en er is nog plaats!
Dan gaan we nog even naar het stadje met de auto. Even schrikken we, want hij wil niet meer starten. Waarschijnlijk omdat een of andere mafkees een halve nacht had zitten lezen met het licht aan. Gelukkig doet hij het naar drie keer proberen toch en maken we noodgedwongen een ritje rond Coral Bay, zodat de accu weer lekker vol zit.
Dag 49: Coral Bay -> Exmouth
Lekker vroeg vertrekken we vandaag naar Exmouth, dat bij Coral Bay om de hoek ligt (140 km). We hadden al eerder onderzoek gedaan naar de goedkoopste camping (zie ook dag 26), dus we weten waar we de tent gaan opzetten. Maar eerst kloppen we aan bij Ningaloo Reef Dreaming om de trip naar de Navy Pier te betalen.
De man bij het duikcentrum (type: relnicht) lijkt redelijk op zijn pik getrapt omdat ik mijn duikbrevet niet bij hem heb gehaald. Een korting zit er dus niet in, hoewel we de trip naar Muiron Islands ook bij deze maatschappij hebben gedaan. 'Als je hier je cursus had gedaan, had je gratis op de Pier mogen duiken', zegt hij vals.
Vervolgens vraagt hij om mijn duiklogboek, kijkt er een tijdje naar, klikt met zijn tong, zegt 'Tsss', laat het aan een collega zien, mompelt iets en geeft het terug aan mij. 'Is er iets mis?', vraag ik. 'Niet echt mis, maar je hebt nooit dieper dan 12 meter gedoken', antwoordt hij. 'Ja, en?', zeg ik stoer. 'Nou, strikt genomen mag ik je dan niet meenemen, want je moet in je opleiding 18 meter hebben gedoken. Je gaat vandaag naar 14 meter, hoor', en hij kijkt me doordringend aan, waarschijnlijk om te kijken of ik nu bang wordt. Hij kan echter zo slecht toneelspelen dat ik het eerder lachwekkend vind. 'Waarom heb ik nog nooit van die regel gehoord?', vraag ik nog. 'Dat is een Australische regel, maar ik zet je gewoon op de lijst hoor. Tot vanmiddag!' roept hij en hij heeft het ineens heel druk. Een bezoekje aan het andere duikcentrum van Exmouth bevestigt wat ik al dacht: de regel van de relnicht bestaat helemaal niet.
Omdat ik inmiddels weet dat de zee in Exmouth erg ruig kan zijn, haal ik pilletjes tegen zeeziekte bij de plaatselijke apotheek. Die blijk ik achteraf niet nodig te hebben, want we gaan gewoon met de bus! We zijn met een gezellig klein groepje: 8 man in totaal. Mijn buddy vandaag is Vida, een meisje uit Quebec dat ook nog niet zo heel lang duikt. Verder gaat er een instructeur mee naar beneden, dus zijn niet helemaal aan elkaar overgeleverd.
Eerst krijgen we uitgebreide instructies. De pier ligt op het terrein van de Australische marine dat nog steeds wordt gebruikt voor de communicatie met onderzeeboten. Iedereen moet zich kunnen identificeren bij de poort, je mag niet langer onder water blijven dan 40 minuten en je mag niet dieper dan 14 meter. Katie (een van de twee instructeurs, die ik nog ken van de vorige trip) legt vervolgens uit hoe de pier in elkaar steekt en wat je beneden allemaal zou kunnen tegenkomen. Dan gaan we de spullen pakken en is het tijd om te gaan.
Eenmaal op de pier, blijkt het te water gaan al een heel avontuur. We moeten van de pier afspringen en de zee kom je pas een meter of 2 lager tegen. Als iedereen gesprongen is, kunnen we naar beneden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want ik heb geloof ik niet genoeg gewichten mee gekregen... Uiteindelijk bereik ook ik de bodem en kunnen we gaan. Het zicht is zo'n meter of 7 (voor deze locatie erg goed). Dat zorgt in combinatie met de stellage waaraan allemaal koraal kleeft voor een spookachtig beeld.
We volgen duikinstructeur Andrew die ons rond en door de pier leidt. Soms moeten we onder dwarsbalken door zwemmen, soms eroverheen en je moet oppassen dat je niets aanraakt, want dan beschadig je het koraal of je hebt straks een jeukplek. Dat is geen sinecure als je al moeite moet doen om steeds weer omlaag te zwemmen, in plaats van dat je gewoon blijft drijven.
Ondanks dat geniet ik met volle teugen van al die vissen die we onderweg tegenkomen. Ze zijn hier een stuk groter en minder kleurrijk dan in Coral Bay. Ik heb ze niet allemaal onthouden, maar er waren bijvoorbeeld Barracuda's en grote witte vissen met volle lippen (Sweetlips), bolle, ronde vissen en een geelachtige, beetje bolle rog met blauwe stippen (Blue Spotted Fantail).
Op een gegeven moment zwemmen we onder een dwarsbalk door en zien we op de bodem, zo'n 3 meter onder ons, een stuk of 4 rifhaaien (white tip reefsharks).
Dan voel je de adrenaline wel door je lichaam gieren hoor. Ze gunnen ons geen blik waardig, waarschijnlijk liggen ze gewoon te slapen. Gelukkig maar, want dit is al spannend genoeg!
Ik blijf problemen houden met beneden blijven en na een tijd steeds weer moeite doen om terug te zwemmen richting bodem, ben ik plotseling de groep en mijn buddy kwijt. Ik besluit naar de oppervlakte te zwemmen. Gelukkig ben ik niet ver van de plek waar we te water zijn gegaan. Daar staat Katie, die me gelukkig wat meer gewichten kan geven. Andrew komt me halen en het tweede deel van de eerste duik verloopt een stuk relaxter.
Tussen de twee duiken door hebben we drie kwartier de tijd om even bij te komen, verhalen uit te wisselen en (niet geheel onbelangrijk) onze uitrusting aan te sluiten op een nieuwe tank met lucht. Het drijvend zwemmen gaat tijdens de tweede duik perfect, dus ik kan al mijn aandacht op mijn omgeving richting. Overal waar je kijkt, is leven. Dit keer komen we twee wakkere haaien tegen, die wederom weinig trek hebben in duiker ;-) Op de laatste plek die we aandoen vinden we nog wat kleurige naaktzeeslakken,
kleurige kleinere visjes en een white eyed moray eel.
Helemaal vol van mijn avontuur kom ik terug op de camping, waar Rik in geen velden of wegen te bekennen is. Hij is er met de buurvrouw vandoor. De buurman is gelukkig ook mee. José en Mathieu heten ze en we kennen ze nog van de vorige camping toen ze naast ons stonden. Ze zijn aan het snorkelen. Dat hoor ik als ze terugkomen en vanavond gaan we met zijn vieren schildpadden spotten met een biertje op het strand.
Aangekomen bij het schildpaddenstrand, blijkt er net een gratis (!) georganiseerde expeditie te vertrekken. Deze wordt geleid door medewerkers en vrijwilligers van het Australische ministerie van natuurbeheer. Zij nemen hun werk erg serieus (logisch) dus de biertjes blijven in de auto. We sluipen met nog een stuk of 20 toeristen over het pikdonkere strand, want van licht raken schildpadden in de war. We hebben strikte instructie over wat te doen als je een schildpad ziet. Dan doe je: stop, drop, rock (stilstaan, jezelf laten vallen in een comfortabele positie en zo stil als een steen blijven zitten).
In Australische voorlichtingscampagnes worden vaker van dit soort slogans gebruikt. Wat dacht je van Slip, Slop, Slap: Slip on a shirt, Slop on sunscreen and Slap on a hat (filmpje!). Die is om mensen te waarschuwen voor de gevaren van de zon. Of Stop, Revive, Survive waarmee je op het hart wordt gedrukt om toch vooral iedere 2 uur te pauzeren als je lange afstanden rijdt (filmpje, met dr. Karl Kruszelnicki!). En dan is er nog een briljant spotje om te voorkomen dat er kindertjes verdrinken in het zwembad in je tuin: Kids Alive: Do The Five! Fence the pool, lock the gate, teach your kids to swim, It's great! Supervise, watch your mate and learn how to resuscitate (= mond-op-mond beademen). Vroeger speelde Steve Irwin daarin mee, maar ze hebben nu een nieuwe versie (filmpje, en allemaal meezingen! Heerlijk he, die knullige reclames?)
Goed. Nadat we met z'n allen een meter of 100 over het strand hadden geslopen, zag de leidster van de groep iets in de verte dat ofwel een rots, ofwel een schildpad zou kunnen zijn. Zij ging op onderzoek en wij moesten blijven waar we waren. Na 30 minuten kwam ze terug met het nieuws dat het inderdaad een schildpad was die van de zee naar de duinen onderweg was om een nest te gaan bouwen. Schildpadden staan er natuurlijk niet om bekend dat ze zo lekker doorlopen, dus we moesten nog een half uur geduld hebben.
Daarna ging de leidster weer poolshoogte nemen. Wederom positieve berichten toen ze terug kwam, de schildpad was begonnen met voorbereidingen op het nestelen. Dat houdt in dat de schildpad een kuil graaft waar ze lekker in kan liggen terwijl ze het nest verder afmaakt. Dit neemt meestal een minuut of 40 in beslag. Zo ook vandaag, terwijl wij 100 meter verderop rustig zaten te wachten op wat komen gaat.
Daarna volgt de tweede fase van het nestelproces. De schildpad ligt helemaal op haar gemakkie en maakt het nest nog dieper door met haar achterpoten zand opzij te duwen. Op het moment dat ze daarmee bezig is, heeft ze weinig aandacht meer voor wat er om zich heen gebeurt. Dat betekent dat wij 2 aan 2 door de leidster worden opgehaald om de schildpad van achteren te besluipen en te kijken wat ze aan het doen is. Rik en Mathieu zijn inmiddels terug naar de auto, maar José en ik hebben geduldig op onze beurt gewacht. We mogen als derde met de leidster mee en even later liggen we op 2 meter afstand naar de kont van een nestelende schildpad te kijken. Je maakt wat mee in Australië!
Nadat wij aan de beurt zijn geweest, is de schildpad ineens opgehouden met graven. Nee, dat heeft niets met ons te maken. Tijdens het graven komen schildpadden er pas achter of de plek en de samenstelling van het zand wel goed genoeg is voor de 100 eieren die ze gemiddeld per keer leggen. Dat was hier dus schijnbaar niet het geval. Het is inmiddels te laat geworden om op zoek te gaan naar een nieuwe schildpad of om af te wachten wat deze nu gaat doen. De expeditie is over en maar wij hebben op de valreep toch maar mooi een schildpad gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten