Het vluggertje van de doedelzakspeler

Dag 71: Sydney (Newtown); de laatste dag zonder Rik
Vandaag komt het er dan eindelijk van: ik ga daadwerkelijk mijn bed uit als mijn wekker om 7.00 uur gaat en even later ren ik door de hoofdstraat van Newtown richting Sydney Park. Ik kan je verzekeren dat 2,5 maand niet hardlopen je conditie niet bepaald ten goede komt. Het kost me aardig wat moeite allemaal, maar dat kan natuurlijk ook met de temperatuur en het heuvelachtige landschap te maken hebben. Als achteraf blijkt dat ik het ondanks alles een uur heb volgehouden ben ik best een beetje trots en heb ik stille hoop dat het goed komt met mijn voornemen om eind maart de circuitrun in Zandvoort weer te gaan lopen.

Thuis snel douchen, een wasje draaien en de spullen van de slaapzaal naar een luxe tweepersoonskamer verhuizen. Dan met de bus richting Circular Quay want ik mag weer koppie onder vandaag! Als ik er bijna ben, ontdek ik tot mijn schrik dat ik mijn duikpas vergeten ben. Shit! De man van de duikshop heeft heel nadrukkelijk gezegd dat ik die wel nodig heb. Dus ik durf het er niet op te wagen om zonder pas te gaan. Maar als ik helemaal met de bus terug moet naar het hostel en dan weer hierheen, kom ik zeker te laat. Wat nu?

Ik besluit met de metro terug te gaan naar Newtown. Geen tijd voor ontbijt, dus in alle haast prop ik een KitKat naar binnen. Bijna bij het hostel komt er een taxi voorbij rijden. Die hou ik aan en samen halen we mijn duikpas op. Nog een half uur om op de plaats van bestemming te komen. De zwijgzame taxichauffeur denkt dat we dat wel gaan halen, maar het hangt allemaal van het verkeer af. Gedurende de rit voel ik iets dat ik al weken niet meer heb gevoeld: stress! Gelukkig glijdt het snel weer van me af als we 10 minuten te vroeg bij de aanlegsteiger van Rose Bay arriveren.

Het weer is schitterend vandaag en het zicht onder water schijnt ook fantastisch te zijn. Dat horen we van de crew als de boot die ons naar de duikplekken brengt is gearriveerd. De zee is rustig en ik heb net op tijd voor alle zekerheid een pilletje ingenomen, dus ook zeeziekte zal vandaag de pret niet bederven.

De eerste plek waar we te water gaan, heet The Blocks. Het is even wennen om geen kleurige koralen te zien als je je hoofd onder water steekt, maar het zien van wederom een haai (!) maakt veel goed. Dit keer heb ik het genoegen om een Wobbegong Shark van dichtbij te bekijken. Het was goed dat de Dive Master hem aanwees, want door zijn camouflageprint valt hij niet echt op. Verder stikt het hier van de nudiebranchs. Na 25 minuten rondkijken op 19 meter diepte is het weer tijd om de boot op te zoeken en ons voor te bereiden op de tweede duik van vandaag.

Even twijfel ik of ik daar nog wel zin in heb. Dat komt, omdat een Australische dame bij het op de boot klimmen wordt aangevallen door een blauwe kwal. Hij ziet zijn kans schoon als ze haar flippers uittrekt en grijpt haar op haar voet, een van de weinige stukjes huid dat niet door een wetsuit wordt beschermd. De beet is niet gevaarlijk, maar wel ontzettend pijnlijk. Het knalblauwe tentakel kleeft nog aan haar voet, waar door de crew onmiddellijk azijn op wordt gegoten. Die tentakels schijnen wel 18 meter lang te kunnen worden. Ik word een beetje bang van het voorval, maar ik besluit toch om de tweede duik gewoon te doen, want:

we gaan naar een andere plek;
beten van de blauwe kwal zijn uiterst zeldzaam; en (voor mij als rasechte Nederlandse misschien wel het allerbelangrijkste argument)
ik heb voor 2 duiken betaald.

En dus lig ik even later weer in het blauwe water te genieten van een bijzonder uitzicht op Sydney totdat alle duikers klaar zijn voor de volgende afdaling. We zijn amper beneden en we worden alweer getrakteerd op een bijzondere ontmoeting. Dit keer met een Sea Dragon, een uit de kluiten gewassen zeepaard. Hij laat ons heel dichtbij komen: wauw!

Terug, snel douchen, want anders ben ik straks nog te laat op het vliegveld
Mijn nieuwe T-shirt aan, speciaal voor de gelegenheid geshopt: I love my boyfriend (awww, lief hè?). Iedereen weet dus meteen wie ik kom ophalen.
En dan na 20 minuutjes wachten komt er een eind aan bijna 5 lange dagen en gaan we lekker uit eten om te vieren dat we weer samen zijn!

Dag 72: Sydney -> Canberra
Rik mag vandaag uitslapen tot 9.50 uur (10.00 uur is uitchecktijd) en dan is het tijd geworden om maar weer eens wat van Australië te gaan zien. We doen nog een ontbijtje in Surry Hills, waar we voor 25 euro ook meteen de tank volgooien. Dan verlaten we Sydney aan de zuidkant van de stad.

We doorkruisen Royal National Park. Mooi is het hier! Ook de kustlijn richting Wollongong is zeer de moeite waard, in tegenstelling tot de rest van de weg naar Canberra. Het landschap is eentonig en het grootste gedeelte van de rit is het bewolkt en grauw.

Gelukkig klaart het steeds meer op naarmate we de hoofdstad van Australië naderen. Als we eenmaal een geweldige camping in bosrijke omgeving op steenworp afstand van de stad hebben gevonden, is de lucht weer blauw. Zoals het hoort, zeg maar ;-)

's Avonds is het echter wel erg koud. Maar goed dat we niet alle warme truien terug naar Nederland hebben gestuurd toen Rik zijn bliksembezoek maakte...

Dag 73: Canberra
Canberra is niet erg groot. Er wonen hier maar 300.000 mensen. Het doet ook een beetje aan als een provinciestadje. Voor degene die dat niet weten: Canberra is speciaal gemaakt, omdat Sydney en Melbourne het niet eens konden worden wie de hoofdstad mocht zijn. Dat vind ik nou weer typisch Australisch: we komen er niet uit, nou, dan maken we toch gewoon een nieuwe hoofdstad!

Canberra ligt ook in een aparte staat: Australia Capital Territory (ACT). En net als bij de meeste staten, kun je het verschil merken. Bij ACT heb ik het idee dat ze hier het goede voorbeeld willen (of moeten) zijn voor de rest van het land. Hier worden tenslotte alle wetten en regels bedacht. Als ze hier dan al niet worden nageleefd...

De stad is ontworpen door een Amerikaan, die zich zo te zien heeft laten inspireren door Parijs en Washington. Het parlementsgebouw ligt op een heuvel aan de ene kant van de stad, het oorlogsmonument ligt aan de andere kant. Vanaf het parlementsgebouw kun je het monument zien liggen als je langs de brede laan kijkt die van het ene gebouw naar het andere loopt (denk aan de Champs Elyssee). Daartussenin liggen een meer en het oude parlementsgebouw en ook de andere brede, groene straten waaieren uit vanaf Capitol Hill.

We besluiten om het nieuwe regeringsgebouw vandaag van binnen te gaan bekijken. Een goede keuze, blijkt later. Als we naar binnen stappen, kunnen we nog net aansluiten bij een gratis rondleiding. De mevrouw die ons door de vertrekken leidt is ontzettend enthousiast. In ieder woord dat ze spreekt, hoor je de liefde voor haar land en voor de politiek. Ze richt zich vooral tot de kinderen in het gezelschap en komt met aansprekende voorbeelden om ze te interesseren voor wat zich binnen deze muren afspeelt. Een genot om naar te luisteren.

En passant leren we waarom dit gebouw niet meteen is neergezet toen de rest van de stad werd gebouwd. Dat was in 1913, dus gelijk met de Eerste Wereldoorlog. Men vond het niet gepast om in tijden van oorlog een enorm gebouw uit de grond te stampen, dus werd een tijdelijk, minder pompeus pand gerealiseerd. Verder vertelt de mevrouw dat het gebouw niet op de heuvel staat, maar dat het een is met de heuvel. Er is zelfs een groot deel van de heuvel afgegraven. De architecten waren namelijk van mening dat de plek waar de regering zetelt niet verheven moest zijn boven het volk.

De ruimtes van het regeringsgebouw verwijzen allemaal naar het Australische landschap en de geschiedenis. Het Australische politieke systeem is (uiteraard) geënt op het Britse systeem, maar ook geïnspireerd door Amerika (want niet iedere staat heeft een even grote stem in de samenstelling van de regering, dat hangt af van het aantal inwoners van de staat). Toen Australië zich had losgemaakt van Engeland, besloten ze een aantal tradities wel in stand te houden. Er is nog steeds een Australische variant van de House of Lords en de House of Commons, maar de kleuren van het interieur van deze kamers werd aangepast. In plaats van groen werd gekozen voor het blauwgroen van de eucalyptusboom en in plaats van rood kwam het roze van de bloesem van een andere boom (sorry, niet goed opgelet). Het schijnt dat de binnenhuisarchitecten stukken schors, bladeren en bloemen naast de stalenboeken hebben gehouden om de kleuren zo goed mogelijk te benaderen.

Na de rondleiding door het parlementsgebouw, nemen we een kijkje aan de andere kant van de stad in het War Memorial. Hier kun je alles te weten komen over de oorlogen waar de Australische en Nieuw Zeelandse krijgsmacht bij betrokken is geweest. Het is groot en we hebben maar anderhalf uur tot sluitingstijd. Veel aandacht is er voor de slag bij Gallipolli (Turkije) uit de Eerste
Wereldoorlog. Ze zeggen dat hier Australië pas echt is ontstaan, omdat het voor het eerst was dat Australiërs (immigranten, oorspronkelijke inwoners en afstammelingen van de eerste Engelse gevangenen) zij aan zij vochten.

Om mensen aan het eind van de dag het museum weer uit te krijgen, hebben ze hier iets slims bedacht. Om kwart voor vijf klinkt door het museum: “Ladies and gentlemen, it is now quarter to five. The War Memorial closes at 5 o'clock. We invite you to come to the entrance for the Closing Ceremony.” Wauw! Dat klinkt spannend, een ceremonie bij een oorlogsmuseum: dat moet wel iets met uniformen van doen hebben. Als de circa 200 bezoekers zich om 5 voor 5 allemaal vol verwachting verzameld hebben bij de ingang, gaan de toegangsdeuren naar het museum dicht en komt een mevrouw (type: schuchtere huisvrouw met uitgezakt permanentje en dito lichaam) met een vel papier en microfoon de binnenplaats op lopen. Het publiek staat op en sommige mensen zetten hun pet af. Het is waarschijnlijk de eerste keer dat de mevrouw op de binnenplaats die praatje moet houden, want ze lijkt aardig zenuwachtig en zelfs voor de zin: 'Ladies and gentlemen, welcome to the closing ceremony' heeft ze haar blaadje nodig. Ze kondigt een doedelzakspeler aan en verlaat de binnenplaats weer.

Je kunt een speld horen vallen, zo hooggespannen zijn de verwachtingen van het publiek. Helemaal achter aan de binnenplaats komt een doedelzakspeler al spelend een trap aflopen. Die trap komt uit op een verhoging. Als hij die heeft bereikt, speelt hij nog een maat of 10 en zijn spel klinkt niet geheel zuiver. Misschien is hij ook wel zenuwachtig. Dan draait hij zich om en begint de trap te beklimmen die naar een andere deur leidt. Als hij door de deur is, is hij klaar met spelen. De deur gaat dicht en de zenuwachtige mevrouw verschijnt weer ten tonele. Ze tuurt gespannen naar haar blaadje en zegt met trillende stem: “Ladies and gentlemen, that's the end of the closing ceremony. Thank you for visiting the War Memorial.”

Het publiek blijft ontgoocheld achter, terwijl de medewerkers van het museum snel naar binnen gaan. De hele ceremonie heeft hooguit 2 minuten in beslag genomen.

Dag 74: Canberra -> Lakes Entrance
Ook vandaag doen we het lekker rustig aan, pas tegen de middag rijden we weg uit Canberra en zetten we koers richting Melbourne. We stranden uiteindelijk in het toeristenplaatsje Lakes Entrance, waar heel Australië vakantie lijkt te vieren. Dat drijft de prijzen voor een staanplaats op de camping dan ook flink op. Maar
liefst 48 dollar zijn we kwijt voor een plekje op een camping waar ze niet eens een knappe campkitchen hebben.

We troosten onszelf daarom met een etentje bij de Mexicaan en ontdekken bij de plaatselijke ijssalon dat ze in Lakes Entrance verrukkelijk (biologische) ijs hebben.