De onzekere accountant

Dag 70: Sydney (Newtown); de eennalaatste dag zonder Rik
Nadat ik in het holst van de nacht (okay, 6.00 uur) een uurtje met Rik heb gechat, val ik weer in slaap om pas om 10.30 uur weer wakker te worden. Jammer. Het is nu al te warm om te gaan hardlopen, dus ik duik snel onder de douche en even later wandel ik naar Glebe om de wekelijkse markten te bezoeken. Retail Therapy is helemaal mijn ding, sinds Rik er niet is om me in bedwang te houden. Vandaag trakteer ik mezelf op een boek (want joepie, de zware last van achterlopen met het reisverslag is van mijn schouders) en een allerschattigst jurkje (schade omgerekend 8 euro ;-).

Natuurlijk moet er ook weer worden ontbeten. Ik heb geluk, want op een van de volle terrassen staat net als ik langsloop een man op. Hij stond op het punt om weg te gaan, maar heeft blijkbaar behoefte aan een praatje, want hij bestelt nog een koffie en blijft gewoon zitten. Na de welbekende eerste zinnen over afkomst, reden en duur van verblijf in Australië, wordt ik weer eens getrakteerd op een boeiend levensverhaal (ik schijn het aan te trekken).

David is accountant en heeft zijn kinderjaren doorgebracht in een kindertehuis. Zijn vroegste herinnering is zijn moeder die hem in de steek laat. Waarschijnlijk daarom is hij bang om in de steek gelaten te worden. Momenteel heeft hij een 'relatie' met een Amerikaanse vrouw, die een tijd in Australië woonde, maar nu weer in Amerika zit. Hij is accountant, zei ik al, en dus gewend om alles tot in de kleinste details te analyseren. Dat doet hij ook met hun relatie, want hij heeft een pakket uitgeprinte e-mails bij zich die ze elkaar de afgelopen weken hebben gestuurd. Hij vraagt mij zo nu en dan: wat zou ze hiermee bedoelen? En had ik dit wel zo moeten zeggen?

Daarna krijg ik twee foto's onder mijn neus: een van zijn vriendin en een uit de krant van 1 januari, waarop een man en een vrouw elkaar innig zoenend een gelukkig nieuwjaar wensen op Times Square. Of ik denk dat zij het is. De enige gelijkenis die ik kan zien, is dat de vrouwen op allebei de foto's een pet dragen, dus ik zeg: “Nee, David, dat denk ik niet.” Hij lacht zichtbaar opgelucht: “Dat dacht ik ook al. Bovendien zat zij die dag bij haar dochter in Los Angeles. Ik heb om 16.00 uur 's middags nog een mail gekregen vanaf dat adres. Ze kan natuurlijk nooit in 8 uur naar New York zijn gegaan, een man hebben ontmoet waar ze om 00.00 uur al zo intiem mee zou staan zoenen, toch? Hoezo onzeker en dat op je 60ste. Wel schattig op zich, maar ik voel stiekem medelijden voor zijn vriendin.

Na een uur praten (David) en luisteren (Erica), stappen we allebei maar weer eens op. Ik ga richting stad, want het Sydney Festival (soort Parade) begint vandaag. Ik strijk neer in Hyde Park, waar ik geniet van een geweldig concert van The Sydney Social with the Fentoons Big Band: een beetje Trijntje Oosterhuis meets the Buena Vista Social Club. Voor het podium is een dansvloer, waar wat ingehuurde acteurs aan het stijldansen zijn. Dat werkt aanstekelijk, want binnen mum van tijd is de vloer afgeladen met dansende paartjes van alle leeftijden. Een feestje om naar te kijken en te luisteren.

Eten doe ik vanavond in Circular Quay, met uitzicht op de brug. En dan snel naar huis en slapen. Des te eerder is het morgen. Dan komt mijn vriendje weer terug!