Kerst op Rattenest Eiland en meer...

Dag 50: Exmouth -> Denham
Na de kortstondige hereniging met José en Mathieu is het alweer tijd om afscheid te nemen van onze buurtjes. Zij blijven nog een paar dagen in Exmouth en gaan kerst vieren op een van de warmste plaatsen van Australië: Alice Springs. We rijden nog even naar het dorpje voor een goede bak koffie en dan zijn we weer 'on the road'!

Het grootste deel van de route hebben we natuurlijk al eens gezien en dat maakt de rit redelijk saai. Totdat we de afslag Denham hebben genomen en door het Nationale Park rijden. Rode aarde met veel groen en weer (het wordt bijna vervelend) die zee in 3 tinten blauw.

Net als in Exmouth is het erg winderig in Denham, wat de temperatuur heel aangenaam maakt, maar wat niet zo fijn is als je:

1. een tent moet opzetten; of

2. een tent moet afbreken.

Reden genoeg om weer eens een stacaravan te betrekken. Ik vind dat echt geweldig, zo'n golfplaten rechthoekig geval met bijpassend jaren '70 interieur. En dan moet er worden gewerkt, want we lopen maar liefst 2 weken achter met het reisverslag. Grappige zin is dat, want op het moment dat ik hem intik, is hij gelukkig niet meer waar...

Dag 51: Denham -> Kalberri
Denham is vlakbij Monkey Mia: een plaatsje dat zijn huidige bestaan heeft te danken aan een groep dolfijnen die iedere ochtend de baai bezoeken. Niet zo vreemd, want ze krijgen iedere ochtend vis van de hordes toeristen die hierheen komen om ze te bewonderen. Ook hier worden de dolfijnen door vrijwilligers en ambtenaren van het natuur- en landschapministerie in de gaten gehouden. Ze letten er sterk op dat ze nooit meer vis krijgen dan 20% van hun dagelijkse behoefte. De dolfijnen moeten dus zelf eten blijven zoeken en worden dus niet te afhankelijk van de mens. Rik en ik mogen allebei een visje aan een dolfijn geven, dus we zijn door het dolle.

Op het strand van Monkey Mia zien we verder enorme pelikanen. Ze zijn zeker een meter hoog en zeer indrukwekkend.

Om de highway weer te bereiken, rijden we terug zoals we gisteren zijn gekomen. Onderweg maken we nu wat meer stops om van het schitterende park te genieten. We genieten van het uitzicht op Denham op wat een van de best gesitueerde terrassen ter wereld moet zijn. Ook stoppen we bij Hamilton Pool om de stromatoliten te bewonderen. Deze zwarte 'rotsjes' in het water zijn de oudste organismen op aarde (zeg maar: onze over-, over-, overgrootouders als je gelooft in evolutie). Je kunt ze maar op twee plekken ter aarde zien. Weer iets dat we van onze 'things-to-do-lijst' kunnen afstrepen.

Na een stuk saaie highway, rijden we door weer een ander National Park naar Kalberri. Er komt geen eind aan al dat moois!

Je raakt snel gewend aan luxe, dus we slapen weer in een stacaravan vannacht. Ook deze is uitgerust met televisie, zodat we ieder kwartier de 'cyclone warning' voorbij zien komen die is afgegeven voor Broome (da's hier gelukkig een heel eind vandaan).

Dag 52: Kalberri -> Perth
We hebben tijd voor 1 uitstapje in Kalberri, voordat we onze weg naar Perth moeten vervolgen. We kiezen voor een bezoek aan een Seahorse Nursery: een zeepaardenkraamkamer (onthouden voor scrabble!). Wij wisten niet precies wat we ons daarbij moesten voorstellen, maar zeepaarden zijn schattige beestjes die we wel eens van dichtbij wilden bekijken.

Eigenlijk hadden de alarmbellen moeten gaan rinkelen bij de slogan: 'breeding sustainable pets'. Je kunt hier zien hoe zeepaardjes worden geboren en klaargestoomd voor een leven in een aquarium ergens ter wereld. De hele cyclus: van pasgeboren zeepaard tot 'klaar voor de export' is te volgen in grote bakken vol met zeepaardjes en stokachtige visjes.

Even later zitten we met gemengde gevoelens in het zeepaardenrestaurant (wees gerust, ze staan niet op de kaart). Rik vindt het geweldig en wil thuis ook zeepaarden en Erica vindt het allemaal een beetje zielig (maar die vindt alles altijd een beetje zielig, moet ik er van Rik bij zetten).

We vervolgen onze weg naar Perth. Onderweg zien we outbackstyle kerstversiering: stropoppen in een kerstmannenpak op de motor, tractor of strobaal. We komen er niet van in de kerstsfeer, maar grappig is het wel.

We hebben van tevoren een plekje gereserveerd op een camping in Perth. Nu moeten we de camping nog zien te vinden en dat is best lastig zonder een kaart waar alle straten van Perth op staan. Terwijl we verdwalen, zien we wel de zon heel mooi onder gaan achter de skyline van Perth. Uiteindelijk vinden we dan toch de camping en zetten we in het donker ons tentje op.

Dag 53: Perth (Kerstavond)
Het is 24 december en dat betekent dat we vandaag boodschappen moeten doen, want de winkels zijn de komende twee dagen gesloten. In het plaatselijke shoppingcentre is het drúkI En dat is wel weer even wennen na al die rustige stadjes van de afgelopen weken.

's Avonds trakteert Rik op een heerlijk etentje. De proeverij van alle toetjes op de kaart is het einde (letterlijk en figuurlijk)! Nog nagenietend slenteren we lichtelijk aangeschoten door de stad. Dan zien we plots een comedy café en dat lijkt ons een mooie afsluiter van deze avond. De MC van Laugh Resort heet Wertzel en hij is misschien wel de beste act van de avond. Erg grappig! Er zijn 2 vrouwelijke stand-up-comedians die ook heel leuk zijn (even generaliseren: meestal zijn de mannen beter). De rest van de mensen die het podium betreden zijn of heel slecht of heel raar (zoals een schreeuwende dichter).

De afsluiter van de avond is Bingo Bango, 2 jongens die er met hun geschminckte gezichten uitzien als sinistere clowns. Zij voeren een toneelstukje op dat tijdens een weekafsluiting op een basisschool zou opvallen omdat het zo slecht was. De avond eindigt met een verloting van twee flessen wijn. Bij binnenkomst heb ik Riks mailadres op een lijst geschreven (krijgt hij mooi alle spam, hahaha) en wat denk je: winnen we ook nog! Het lijkt wel kerstmis...

Dag 54: Perth (1e Kerstdag)
Een ongebruikelijke, maar heel relaxte Eerste Kerstdag. We slapen uit en luieren in het zonnetje bij het zwembad zonder dat we ons druk hoeven maken om het huis dat nog aan kant moet voor de familie arriveert, eten dat uren moet pruttelen of de laatste kerstversiering die opgehangen moet worden.

Het blijft een rare gewaarwording om in je korte broek het douchegebouw binnen te lopen en 'Last Christmas' op de radio te horen. Dan mis je het binnen kneuteren met de familie terwijl het buiten sneeuwt (in je verbeelding kan het allemaal) toch wel een beetje...

Aan het einde van de middag rijden we nog even langs de McDonalds (Macca's voor Australiërs). Niet om te eten, want zelfs de Mac is vandaag dicht, maar om te zien of het gratis internet het wel gewoon doet. Dat blijkt het geval, dus checken we op de parkeerplaats even onze mail en tref ik mijn moeder online, dus dat is wel gezellig. Het verbaast ons trouwens hoeveel auto's de parkeerplaats oprijden om zich ervan te verzekeren dat er echt niets te halen valt. Teleurgesteld na een rondje door de McDrive druipen ze stuk voor stuk af.

Gebakken aardappeltjes met doperwten is wel heel schraal als kerstdiner. Daarom halen we bij de BP een doosje Belgische bonbons. Met de twee gewonnen flessen wijn wordt het dan toch nog een feestmaal.

Dag 55: Rottnest Island (2e Kerstdag)
Tweede kerstdag brengen we door op Rottnest Island, vlak voor de kust van Perth. We zijn niet de enige die dat hadden bedacht, want het blijkt druk met Ozzies die er van een korte vakantie genieten.

De naam Rottnest stamt trouwens af van 'rattennest', zo noemde Willem de Vlamingh het hier. Op Rottnest wonen quokka's (kleine broertjes van de kangoeroe) die Willem waarschijnlijk voor ratten heeft aangezien.

Het eiland is prachtig, maar we hebben iets te weinig tijd om van al dat moois te genieten. We hebben de hele dag haast. Na aankomst begeven we ons eerst naar de bakkerij voor een ontbijtje. Dan moeten we snel naar de bus, want we willen nog even snorkelen. We hebben precies een uur op het strand, zodat we de bus halen die ons de rest van het eiland laat zien. Die bus heeft wat vertraging, zodat we moeten rennen van de halte naar het stationnetje om op tijd in de trein te zitten.

Met die trein gaan we naar het fort op de hoogste berg van het eiland, waar we worden opgewacht door een kwieke vrijwilligster van rond de 75. Mijn blaas staat op knappen, maar ze is onverbiddelijk. We moeten meteen met de rondleiding beginnen, want er is veel te vertellen en we hebben maar weinig tijd. In een noodvaart laat ze ons het fort, het kanon en de onderliggende tunnels zien. Na afloop ren ik snel voor de groep uit richting het stationnetje, zodat ik nu wel 2 minuten op het toilet kan doorbrengen.

Bert de treinmachinist staat alweer in de startblokken om ons terug naar beneden te brengen. En als we daar aankomen, is het alweer tijd om terug naar de boot te gaan. Tip voor degenen die ook wel eens naar Rottnest Island willen: blijf een nachtje en ga niet in het hoogseizoen.

En dan volgt een van de laatste ritjes met onze trouwe vierwieler. We besluiten op de beroemde 'cappucino strip' van Fremantle nog een bakkie te doen. De 'strip' is een winkelstraat waar bijna meer koffietentjes zijn dan stoeptegels en het is er gezellig druk op deze zwoele zomeravond.

Dag 56: Perth
Ongelofelijk hoeveel spullen we eigenlijk met ons meezeulen, vinden we als we bezig zijn de auto uit te mesten. Vandaar dat we, nadat we al die tassen en tasjes in het hostel hebben gedumpt, in de stad op zoek gaan naar een postkantoor om wat warme truien naar huis te sturen. Helaas is de Australia Post op zaterdagmiddag gesloten. We zullen alles morgen dus gewoon weer in onze rugzakken moeten proppen.

Het uur van de waarheid nadert, voor we naar Apollo rijden, trakteren we onze Camry nog op een wasbeurt. Hoewel de kras in onze ogen nu nog meer opvalt dan eerst, wordt die door de mevrouw die de auto inneemt niet gezien. We krijgen onze borg dus keurig terug. Wat een meevaller!

Op onze laatste avond in Perth wandelen we nog rondje door de stad. En we komen tot dezelfde conclusie... Perth is voor herhaling vatbaar.

Dag 57: Perth -> Sydney
Aan de ene kant blij om straks weer in Sydney te zijn en aan de andere kant verdrietig omdat onze reis door West-Australië er nu opzit, stappen we in het vliegtuig. We vliegen weer met Qantas. Welcome aboard, mate, krijg je dan te horen van een stewardess die meestal blond en meestal boven de 40 is. De vriendelijke klap op de schouder ontbreekt, maar had perfect in het plaatje gepast. Ze zijn, zeg maar, wat menselijker dan de prachtige meisjes bij Cathay of Singapore Airlines die zelfs als je ze voor de honderdste keer om pinda's vraagt nog steeds gemeend glimlachen. Het heeft allebei z'n charmes.

De vlucht verloopt voorspoedig en als we bij de bagageband op onze tassen wachten, belt Rik alvast de baas van de camping waar we de komende dagen wonen. We verwachten een pick-up van het vliegveld, maar dat zat er niet in. We moesten maar bellen als we op het station waren, dan kwam hij ons daar halen. No worries, de camping lag ook een flink eind buiten de stad, dus logisch dat hij niet helemaal hierheen komt om ons op te halen, besluiten we.

De treinreis naar Vineyard verloopt minder gesmeerd. Uitgerekend dit weekeinde wordt er aan het spoor gewerkt. We moeten halverwege het traject met al onze spullen (inclusief die warme truien enzo) de trein uit en de bus in. Twee stations verder doen we dezelfde excersitie in omgekeerde volgorde. Na nog eens een half uur in de trein bereiken we dan eindelijk station Vineyard. Tijd om de campingbaas nog maar eens te bellen. Die neemt niet meer op. Shit.

Daar sta je dan met al je bagage in de middle of nowhere. We zitten namelijk écht buiten de stad. Niet in een schattige buitenwijk met mooie huizen en smetteloze straten. Nee, het station ligt aan een weg die niet verlicht is (het is inmiddels pikdonker) en we hebben geen flauw idee of we links of rechts moeten. Op het stationnetje staat nog 1 man. Hij kijkt naar ons en hij ziet eruit alsof hij ze niet allemaal op een rijtje heeft. Terwijl wij discussiëren wat we gaan doen, vraagt hij waar dat accent vandaan komt. Hij blijkt op onze camping te wonen en weet de weg.

We lopen een stukje met hem mee de onverlichte weg langs tot hij zegt dat het wel 45 minuten lopen is en dat er een steile helling op ons pad gaat komen. De hengsels van onze rugzakken branden inmiddels in onze schouders en de losse tassen lijken ook steeds zwaarder te worden. 45 minuten lopen en onderweg een berg beklimmen: dat gaat ons vanavond niet meer lukken. We vragen de man om het nummer van de taxicentrale en bieden hem een rit aan. Dat slaat hij af, hij wenst ons succes en hij vervolgt zijn weg.

Dat succes hadden we volgens hem nodig bij het regelen van een taxi, want die willen hier vaak niet heenkomen, omdat het zo afgelegen is... Vandaag is geen uitzondering, besluiten we na een half uur tevergeefs wachten. We zijn inmiddels weer bij het station en in de verte horen we een trein aankomen. Dat kon wel eens onze laatste kans zijn om vanavond nog terug in de bewoonde wereld te komen.

Even later zitten we dus boos én verdrietig in de trein terug naar de stad. Die blijkt niet verder te gaan dan station Blacktown, dus moeten we weer met al onze spulllen overstappen. Helemaal terug naar het centrum lijkt ons geen goed idee. Waarschijnlijk kunnen we daar nu geen bed vinden midden in het hoogseizoen.

Uiteindelijk belanden we in een Formule 1 Hotel in Parramatta. Daar krijgen we tot overmaat van ramp ook nog een SMS-je van Rik zijn ouders. Zijn oma is in het ziekenhuis opgenomen met longonsteking. Kortom: niet een van de leukste dagen van onze reis.

Dag 58: Sydney (Vineyard)
De volgende dag nemen we een taxi en laten we ons voor de deur van de camping afzetten. Weten we tenminste zeker dat we goed aankomen. We dumpen de spullen in onze stacaravan en vertrekken meteen richting stad, want we zijn verdorie al bijna een dag in Sydney en we hebben de Harbour Bridge nog niet eens gezien.

We stappen uit bij Town Hall en nemen de bus naar Balmain (waar we drie maanden hebben gewoond). Daar lopen we langs Darling Street en komen we erachter dat het Italiaanse restaurant waar Rik heeft gewerkt nu een Turks restaurant is geworden. Balmain is een beetje het Oud-Zuid van Sydney. Er staan geweldige oude huisjes en zowel Rik als ik zouden er heel wat voor over hebben om onze meubeltjes daar in te zetten. Als je heel gelukkig bent, kun je vanuit je slaapkamerraam de skyline van de stad zien, terwijl de sfeer in de wijk ontzettend 'laid back' is. We vervolgen onze weg helemaal naar de Ferry Wharf en daar pakken we de boot naar Darling Harbour.

Tevreden slenteren we nog een tijdje door de drukke straten en 's avonds eten we bij Una's, waar Kurti nog steeds in zijn Lederhosen de gasten begroet.

Met oma gaat het trouwens weer wat beter. De antibiotica lijken goed aan te slaan. Ze is alweer uit bed en ze had zelfs trek in lekkere dingen.

Dag 59: Sydney (Vineyard)
Het leuke aan Sydney is dat je er de hele dag kunt rondlopen en rondkijken, zonder je een moment te vervelen. Dat doen we vandaag.

's Avonds eten we alweer Europees. Dit keer bij restaurant Löwenbrau in de Rocks, waar we een gezellig avondje hebben aan een lange houten tafel tussen een Oostenrijks stel en een groep Australische meiden.

Dag 60: Sydney (NYE)
Als we vandaag aankomen in de stad, blijkt dat we er niet vroeg genoeg bij zijn om op de beste plek naar het vuurwerk te kijken vanavond. De rij voor Mrs. Macquarie's Point is lang. We staan er al ruim een half uur in als we horen dat we nog zo'n 5 uur te gaan hebben en dat we geen garantie hebben om ook echt binnen te komen.

Dat zien we niet zo zitten, dus kiezen we voor een minder druk alternatief: Dawes Point, naast het Opera House. Waar je wel de brug kunt zien, maar niet met het Opera House op de voorgrond. Ook goed. Hier zijn we zo binnen en het lukt ons ook nog om hapjes en drankjes mee naar binnen te smokkelen.

Wijn kun je hier per fles kopen en dat smaakt best lekker zo in het zonnetje. Maar het is pas 15.00 uur, dus we moeten nog heel lang. De volgende glazen gaan in iets minder snel tempo. En zo wachten we, zittend in het gras, rustig tot het 21.00 uur is geworden. Dan volgt een voorproefje op wat er rond middernacht staat te gebeuren: het familievuurwerk barst los. Speciaal voor alle mensen met kindertjes. Kun je ze mooi wijsmaken dat het al 12 uur is geweest, zodat je zelf in alle rust door kunt feesten, gnagna.

Het vuurwerk is helemaal te gek. Rik staat rustig al het moois te filmen, terwijl Erica is veranderd in een sentimenteel wrak en 20 minuten lang alleen maar staat te snotteren om 101 verschillende redenen, maar voornamelijk van geluk.

Voordat we aan de terugreis beginnen lopen we via Circular Quay en The Rocks naar de stad. Samen met 1,5 miljoen andere mensen die blij lijken te zijn dat het geen 2008 meer is.

Minstens de helft van die mensen blijkt net als wij met de trein naar huis te moeten en daar is het metrosysteem van Sydney niet op berekend. We brengen 3 uur door als sardientjes in blik voordat we Blacktown bereiken. Vanaf hier is het nog 20 kilometer naar de camping. Gelukkig staan er nog taxi's en hebben we net gehoord dat we een nieuwjaarscadeautje hebben gekregen van Rik z'n ouders.

Terug op de camping bellen we nog naar Assendelft, waar rond die tijd zo ongeveer net de televisie aangaat voor de oudejaarsconference. En om 5.30 uur liggen we dan eindelijk in bed.

Dag 61: Sydney (Vineyard)
Ondanks de hitte in de caravan houden we het tot 13.00 uur uit in bed. Katerig nemen we een ontbijtje op de camping en daarna stappen we toch maar weer in de trein naar de stad.

Daar gaan we op zoek naar een internetcafé om het laatste deel van de reis in kaart te gaan brengen. We hebben even overwogen om naar Tasmanië te gaan, maar daar is het maar 17 graden en dat is net even te koud. Bovendien zijn de boot- en vliegtickets naar Hobart in het hoogseizoen een beetje prijzig. We willen daarom weer een auto + tent bij Apollo huren, zodat we de zon kunnen volgen. Always take the weather with you, zong ooit een Australische band en dat idee staat ons wel aan. Heerlijk al die vrijheid ;-)

Dag 62: Sydney (Vineyard)
We zijn er vroeg bij vandaag, want er moet een boel worden geregeld. Te beginnen bij een extra nachtje op de camping, want waarschijnlijk kunnen we de huurauto vandaag nog niet meteen ophalen. Er volgt een aangename verrassing: we staan al voor de komende nacht in de boeken... foutje van ons of de campingbaas, het maakt niet uit, we zijn er blij mee.

Dan bellen we Apollo, het autoverhuurbedrijf en weer hebben we mazzel. We krijgen een vaste klantenkorting! Over vier dagen kunnen we de auto ophalen. We besluiten om dat niet op de camping af te wachten, maar om naar ons oude, vertrouwde hostel in Balmain te verhuizen. We moeten dan wel in een stapelbed, maar we zitten een stuk centraler.

Dag 63: Sydney (Balmain)
Ian de campingbaas brengt ons naar het station, dat scheelt weer een lopie. Een trein- en busreis later staan we in de parkeergarage van Balmain Backpackers, waar een bezemkast dienst doet als receptieruimte. De kamer is nog niet klaar, maar in de kast is ook nog wel een plekkie voor onze rugzakken, zodat wij een ontbijtje kunnen gaan halen. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. We smeren hem naar de dichtstbijzijnde koffiebar voor een cappucino en een plak bananenbrood (Erica's nieuwste verslaving).

Daarna lopen we meteen maar weer door naar de ferry, waar we een Nederlandse dame tegenkomen die al 55 jaar in Nieuw-Zeeland woont en vaak tripjes naar Sydney maakt met grote cruiseschepen omdat ze van deze stad houdt en omdat haar geld op moet voordat ze zelf op is... Zo wil ik ook wel oud worden! Al is deze manier van leven niet voor iedereen weggelegd, haar man was van adel, dus waarschijnlijk is er genoeg geld om op te maken ;-)

Dan weer terug naar het hostel om de spulletjes op de kamer te zetten. Voor de verandering slapen we de komende nachten in een stapelbed. De kamer is een luxe versie van een 'dorm', want er staan hier maar 2 stapelbedden i.p.v. de meer gebruikelijke 3 of 6 of 12 in de grootste waar wij ooit in hebben geslapen).

En weer naar de stad om in een internetcafé wat achterstallig onderhoud aan onze weblog in te halen (het lijkt wel werk). Internetcafébezoekers, da's ook een verhaal apart. Dit café heeft enorme beeldschermen en uiterst comfortabele stoelen waarin ik serieus iemand heb zien zitten slapen met zijn mond open. Voor 2 dollar per uur (omgerekend 1 euro) is het natuurlijk een goedkoper alternatief dan een hostel ;-) De meeste mensen brengen hier uren en uren door met gamen. Dat gaat vaak in groepen, dus om je heen hoor je mensen over hun beeldscherm of door hun headset roepen: 'Get back! Behind you! They're coming in!' en meer van dat soort kreten. Eigenlijk best knap als je daar doorheen kunt slapen!

Als we 2 uur later bij de bushalte staan, krijgen we een vervelend SMS-je: Riks oma gaat vandaag overlijden.

Een paar dagen geleden hoorde we al dat het niet zo goed ging. Ze had een longontsteking en gezien haar broze gezondheid vreesden we toen al het ergste. Ze leek er echter weer bovenop de krabbelen, maar dat was dus van tijdelijke aard. We bellen naar huis om te weten te komen wat er precies aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Zin om naar de slaapzaal te gaan, hebben we nog niet, dus we wandelen in gedachten verzonken door nachtelijk Balmain. Thuis lijkt ineens verder weg dan ooit.

Dag 64: Sydney (Balmain)
We worden gewekt door het verwachte telefoontje uit Nederland. Riks oma is een paar uur geleden overleden. Gelukkig ten midden van al haar kinderen en op een vredige manier. We troosten ons met de gedachte dat oma al jaren naar dit moment verlangde.

Omdat we allebei eigenlijk weinig zin hebben om op te staan, slapen we uit tot de middag. Vervolgens wandelen we langs de wekelijkse rommelmarkten op de hoofdstraat van Balmain. Terwijl we ontbijten, denken we na wat nu te doen: naar huis voor de crematie, of niet? Rik zal in zijn eentje moeten. Toen we de reisverzekering afsloten hebben we de polis daar al op nagelezen. De verzekering betaalt alleen tickets voor directe familie en hun wettige echtgenoten. Voor vertrek zijn we bij oma op bezoek geweest en hebben we heel bewust afscheid genomen. Je kon immers nooit weten...

We weten inmiddels dat de crematie aanstaande vrijdag is. Eerst de alarmcentrale maar eens bellen om te horen wat de mogelijkheden zijn. Een vriendelijke meneer gaat zijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat Rik vrijdag in Krommenie is. Uit de manier waarop hij zijn verhaal doet, merken we dat er toch een kans is, dat Erica mee kan. Dat horen we echter pas morgen.

We besluiten dat Rik sowieso alleen gaat. We vinden dit een typisch geval van: bij twijfel, doen. Zodat je later nergens spijt van krijgt. En omdat het alleen maar meer stress zou geven om nu in allerijl beslissingen te moeten maken over de auto en de bagage, blijft Erica in Sydney.

De rest van de middag vieren we dat we leven met wijntjes in het zonnetje aan de voet van the Opera House.

Dag 65: Sydney (Balmain)
De meneer van de alarmcentrale belt terug. Riks tickets liggen overmorgen klaar op het vliegveld van Sydney. Hij vliegt via Kuala Lumpur met Malaysian Airlines naar Amsterdam. Daar is hij op donderdagochtend, zodat hij vrijdag de crematie kan bijwonen. Zaterdag zit hij weer in het vliegtuig en dan is hij zondagavond plaatselijke tijd weer terug in Sydney.

Dag 66: Sydney (Balmain) -> Katoomba
Vandaag halen we de huurauto op. We hebben besloten dat we nog een nachtje gaan kamperen. Niet zo ver bij de stad vandaan natuurlijk, want Rik moet morgen om 12.00 uur op het vliegveld zijn.

Bij aankomst op de camping in de Blue Mountains blijkt dat we weer een incomplete tent hebben meegekregen. De vorige huurders schijnen deze te hebben kunnen vastzetten met slechts 3 haringen. Verder is er een stok stuk, zitten er gaten in de buitentent en... hij is klein! Ons nieuwe luchtbed past er niet eens goed in! Gelukkig is het vandaag nagenoeg windstil en we verwachten ook niet dat het vanavond gaat regenen, dus we wagen het er op.

Waarom zie je in Nederland zo weinig gerechten met pompoen? Ik ben er gek op! Vanavond eet ik de lekkerste salade ooit met warme pompoen, feta, pijnboompitten, zongedroogde tomaten en bladspinazie. Jummie! Daarna rijden we nog een rondje door de omgeving. De Blue Mountains danken hun naam aan de blauwachtige nevel de boven de eucalyptusbomen hangt. Het is er erg mooi.

Zonder dat we dat van tevoren wisten, blijkt onze camping vlakbij de Three Sisters: een rotsformatie die volgens de legende is ontstaan door de betovering van drie zussen, nadat ze ongehoorzaam waren geweest. Het is ook het eerste stukje Australische wildernis dat we zes jaar geleden zagen. We zijn net op tijd voor de zonsondergang. Bijzonder!

Dag 67: Katoomba -> Sydney (Newtown); dag 1 zonder Rik
Ruim op tijd zijn we vandaag op het vliegveld, waar Riks tickets zoals beloofd klaarliggen. Hij gaat dus echt naar huis. Slik. Ik had nog even stille hoop dat er misschien een foutje zou zijn gemaakt en dat het hele 'feest' niet door zou gaan. Dat zou natuurlijk ook niet fijn zijn, want in Nederland rekent iedereen inmiddels op zijn komst. Het afscheid is niet leuk.

Gelukkig heb ik een missie om mijn gedachten te verzetten. Ik rij nadat Rik door de douane is naar Apollo om eens lekker te zeuren over onze tent. Met succes! Trots als een ouwe aap rij ik weg met een gloednieuwe 4-persoonstent in de achterbak.

Vervolgens staat op het prioriteitenlijstje: mijn hostel vinden. Een zoektocht door de smalle straatjes van Newtown volgt. Het inparkeren is millimeterwerk, maar na vijf keer steken staat onze nieuwe knalblauwe Camry keurig in de parkeergarage. Ook maar weer gelukt.

Ik ga hou mezelf lekker bezig met een wandeling naar de stad (30 minuten) voor de administratie (gaap), boodschappen en diner. Ik voel me wel een beetje verloren zonder mijn reismaatje. Ik begin zelfs in mezelf te praten (afkicken na 2 maanden continue gezelschap).

Ik besluit om terug te lopen naar het hostel voordat het donker wordt, want dat smalle straatje zou 's avonds wel eens heel griezelig kunnen zijn. Het blijkt mee te vallen... het is maar een paar meter van een drukke winkelstraat.

's Nachts schrik ik wakker van mijn telefoon. Rik is veilig geland in Kuala Lumpur. Omdat het hostel beschikt over een gratis draadloze internetverbinding, kunnen we mooi nog even MSN-en, voor hij het volgende vliegtuig in moet.

Dag 68: Sydney (Newtown); dag 2 zonder Rik
Na het douchen ervaar ik nog een ongemak van alleen reizen: wie moet de rits van mijn jurkje nou dicht doen? Toch maar wat anders aan, dan... Vervolgens besluit ik mezelf te trakteren op een bezoek aan de pedicure en de kapper. En dan ga ik op jacht naar schoenen voor bij mijn nieuwe teennagels...

In de stad boek ik een duiktrip voor zondagmiddag. Zaterdag schijnt het weer wat beter te worden en dan wil ik naar het strand. Vandaag regent het trouwens en dat terwijl ik ervan overtuigd was dat het nooit regent in Sydney. Weer een illusie armer.

Met al dat gewinkel en al die verwennerij, voel ik me net een Gooische vrouw. Het enige dat ontbreekt is het glas wijn bij het eten. Het restaurant heeft geen licentie en in mijn eentje een fles halen bij de bottleshop gaat me toch echt te ver. Da's ook een ervaring: in je eentje uit eten. Dat had ik niet zo snel gedaan als de keuken in het hostel iets schoner en minder druk was geweest. Ik haal mijn laptop maar voor de dag om iets om handen te hebben. Laat ze maar denken dat ik restaurantrescensent ben, dan doen ze vast beter hun best op mijn eten ;-)

Rik is inmiddels thuis bij zijn ouders, een hele opluchting. Nog twee keer vliegen en dan is hij er weer. Het bewijs zie ik als ik terug ben op mijn kamer: lang leve Skype en een webcam...

Dag 69: Sydney (Newtown); dag 3 zonder Rik
Nog maar weer eens uitslapen, ondanks de goede voornemens om vandaag écht een stukje te gaan hardlopen. Morgen beter.

Na de gebruikelijke wandeling naar de stad (ik pas me snel aan) voel ik me helemaal 'metropolitan' als ik met mijn laptopje en mijn skim vanilla latte bij de Starbucks tussen de wolkenkrabbers het reisverslag zit bij te werken.

's Middags ga ik naar The Barracks Museum om de kou een beetje te ontvluchten (19 graden, wie heeft dat verzonnen?). In dit museum kun je zien hoe het leven van de Engelse gevangenen er uit heeft gezien die naar de strafkolonie waren verbannen. Ik vind het geen aanrader. De eerste verdieping is nog wel interessant. Daar is een expositie gaande over de boten met gevangenen die Engeland 2 eeuwen geleden rond de wereld had liggen (Amerika, Bermuda en gewoon op de Thames).

De tentoonstelling over het gebruik van het gebouw door de jaren heen kan me niet echt boeien. En de bovenste verdieping is echt een aanfluiting. Van de 4 vertrekken hangen er 2 vol met hangmatten, zodat je een idee krijgt van hoe de gevangenen hun nachten doorbrachten. Dat hadden ze ook met 1 kamer wel voor elkaar kunnen krijgen. Een andere zaal is helemaal leeg op tien silhouetten voor het raam na. Die zijn gemaakt volgens gegevens over lengte en gewicht uit de officiële boeken. Fascinerend? Niet echt.

Aan het eind van de middag installeer ik mezelf weer op een terrasje, want als Rik straks weer terug is wil ik helemaal bij zijn met dat $#@& verslag. Het kan ook wel wat minder uitvoerig, zegt Rik steeds, je maakt het jezelf ook niet makkelijk. Maar als ik eenmaal bezig ben, dan wil ik alles vertellen. Dan ben ik net een Aziaat met een camera: everything is important.