Down in Darwin...

Dag 7: Cape Tribulation

Een dagje echt vakantie voor de verandering. We zouden graag wat spannende verhalen vertellen, maar we komen niet verder dan: uitslapen zolang de temperatuur in de tent het toelaat, ontbijten, internetten, was opvouwen, op het stand liggen, lunchen, zwemmen, douchen, boodschappen doen, huurfiets terugbrengen, eten koken, eten opeten, afwassen en vroeg naar bed.

Dag 8: Cape Tribulation -> Cairns

Hoeps! Zeiden we gisteren dat er niets spannends was gebeurd! Zijn we helemaal het verhaal van de verschrikkelijke sleutelwisseltruc vergeten! En laat dat nou de reden zijn dat we vanmorgen weer heel vroeg op moesten.

Okay, eigenlijk niet de enige reden, want we wilden ook graag wilde beesten zien en het schijnt dat die nooit uitslapen. We liepen dus al om 6.30 uur op het strand, onderweg naar de regenwoudwandelroute, die ons zou leiden naar het winkeltje waar we gisteren onze fietsen hadden ingeleverd. Bij die fietsen zaten sloten en bij die sloten zaten sleuteltjes en die sleuteltjes leken verdacht veel op de sleutel van onze safaritent... Teruggekomen bij de tent bleek de sleutel niet meer te passen, omdat we de échte tentsleutel samen met het fietsslot hadden ingeleverd. Gelukkig hadden ze op de camping nog een reservesleutel van de tent en hoefden we 's nachts niet in de regen(!) te slapen.

Of we ook wilde beesten zijn tegengekomen? Ja, een kaketoe die als een wilde aan een tak zat te trekken.

We zijn zo vroeg, dat we moeten wachten voor we kunnen ontbijten onder de palmbomen aan de rand van het zwembad bij een naburige camping. Daarna wordt het tijd om terug te lopen naar de tent, want vandaag verlaten we Cape Tribulation.

De bus terug naar Cairns maakt een tussenstop bij een uitkijkpunt waar we zien hoe Daintree River uitmondt in de Coral Sea. Ik kom altijd woorden tekort om zo'n uitzicht te omschrijven. Misschien kun je ook maar beter je mond houden over de belachelijke en overweldigende hoeveelheid natuurschoon die je hier tegenkomt. Ondanks de laaghangende wolken kunnen we vanaf hier ook het eiland zien waar Steve Irwin een fatale steek kreeg van een pijlstaartrog.

De rit terug voert ons door Port Douglas met zijn luxe vakantieresorts, het dorpje Mosmann dat het moet hebben van de suikerrietplantages, Wonga Beach, waar onze buschauffeur nu bijna een jaar woont en langs Ellis Beach, waar de nieuwste Steven Spielberg is opgenomen (starring Tom Hanks). De buschauffeur vertelt dat hij heeft genoten de afgelopen maanden. Hij kwam vaak grote groepen figuranten in Amerikaanse of Aziatische legeruniforms tegen en in de omgeving waren regelmatig explosies te horen.

Terug in Cairns is het, 6 dagen later dan verwacht, nu dan toch tijd voor die duik in het zwembad.

Dag 9: Cairns -> Darwin

Erica voelt zich helemaal ingeburgerd als ze 's ochtends vroeg over de boulevard van Cairns rent en zo nu en dan vriendelijk wordt toegeknikt door andere fanatiekelingen. Het regent een beetje en het is nog lekker koel, dus een stukje hardlopen is best vol te houden.

Na het ontbijt zitten we rustig te midden van al onze tassen en tasjes te wachten tot het tijd is om naar het vliegveld te gaan. We denken er nu al serieus over om toch maar wat kleren in een pakketje naar huis te sturen. We krijgen een lift naar het vliegveld van een lange, magere jongen met een cowboyhoed, die toch die kant op moet. Na een paar zinnen in het Engels ontdekken we het AZ-logo op zijn korte broek. Hij blijkt 'gewoon' uit Putten te komen.

In de rij voor de incheckbalie kunnen we zo 1,2,3 Darwin niet op het scherm met vertrekkende vluchten vinden. Zo 4,5,6 ook niet. Een aardige dame met goudgrijs haar achter de Qantas-balie vertelt ons dat men nét klaar is met het boarden van het toestel waar wij in hadden moeten zitten. De vlucht is een uur vervroegd, waardoor wij hem nu dus hebben gemist! De mevrouw zet ons op de lijst voor een vlucht die 7 uur later vertrekt en drukt ons op het hart om voortaan kort van tevoren nog even op internet te kijken of er niets gewijzigd is. Ach, we kunnen er eigenlijk wel een beetje om lachen.

De backpacks leveren we alvast in en we pakken een taxi terug naar de stad. We besluiten om de tijd te doden in het Cairns Aquarium. Vandaag betalen we ook de tol van reizen met een Lonely Planet uit 2002, want het Cairns Aquarium bestaat inmiddels niet meer. Een andere optie is The Dome, een soort overdekte dierentuin op de bovenste verdieping van het casino van Cairns. Het ziet er niet echt spectaculair uit en daarom schrikken we van de toegangsprijs.

Uiteindelijk belanden we in het Cairns Historical Museum, dat door vrijwilligers van de Cairns Historical Society wordt gerund. De meneer die vandaag dienst heeft, glimt van trots als we het lege museum binnenstappen. Zelfs de opmerking 'we have a couple of hours to kill' doet hem niets. Zijn ogen blijven stralen.

Tijdens de rondgang door het museumpje leren we dat Cairns van oorsprong een havenplaats was tijdens de goudkoorts in het nabij gelegen Hodgkinson River Goldfield. De uitgestalde gebruiksvoorwerpen en etalagepoppen geven een soort van beeld van hoe het leven er in 1876 heeft uitgezien voor de blanke kolonisten en de Aborigines. Tijdens de avondwandeltocht door het regenwoud bij Cape Tribulation hoorden we trouwens van Hans dat er van de stam die daar leefde geen enkel lid meer over is.

We togen, het zekere voor het onzekere nemend, veel te vroeg naar het vliegveld. Niet voor niets, want om 22.00 uur staan we dan toch op het kneuterige vliegveldje van Darwin. De mevrouw achter het Tourism Top End-loket (soort VVV) regelt een kamer voor ons bij de Ashton Lodge. Bij haar collega Hannah, die aan een tafeltje midden in de vertrek- en aankomsthal zit, kopen we een kaartje voor de shuttlebus.

Het inchecken bij het hostel gaat natuurlijk ook niet zonder gesodemieter. Ze vragen om een creditcard of 300 dollar voor de borg. Een creditcard hebben we niet en 300 dollar gaan we ze natuurlijk ook niet geven. Uiteindelijk moeten onze paspoorten in de kluis, omdat ze bang zijn dat we de kamer kort en klein gaan slaan. We zien er dus blijkbaar echt uit als tuig ;-).

Eenmaal in de kamer proberen we te ontdekken hoe je in hemelsnaam 300 dollar aan schade zou kunnen toebrengen. Het enige wat er staat is een bed en twee nachtkastjes die hun beste tijd wel hebben gehad. Misschien red je het net als je de airco uit de muur weet te rukken.

Dag 10: Darwin

Vandaag mogen de auto ophalen! Althans, dat denken we, want na een half uur staan we weer buiten het geaircoode kantoor van de verhuurmaatschappij, maar zonder onze riante Toyota Camry, die ons vanaf de andere kant van het hek gemeen lachend toekijkt.

Wat is er gebeurd? Het komt erop neer dat Apollo Car en Campervan Rentals ondanks de kredietcrisis toch liever een plastic kaart heeft dan onze keiharde dollars. Het is geen probleem om de huursom in cash te betalen, maar de borg (die een schamele 150 euro bedraagt, omdat we alle risico's hebben afgekocht) daar moeten ze een credit card voor hebben. We kunnen op ons kop gaan staan (sterker nog: we bieden aan om een dubbele borg te betalen), een uitzondering op deze regel zit er niet in.

Het huilen staat ons nader dan het lachen. Er zit niets anders op dan te wachten tot 16.30 uur plaatselijke tijd, als het in Nederland eindelijk 8.00 uur 's ochtends is geworden, tot we kunnen bellen met de credit cardmensen om te vragen of ze onze kaart weer willen deblokkeren. Weer een dag wachten :-(