Van Hongkong tot Cape 'serious trouble'

Dag 2: Hongkong -> Sydney
Het uur dat in Amsterdam werd uitgetrokken om de entertainmentstoring te verhelpen, bleek goed besteed. Bijna iedereen aan boord kon genieten van 1 van de honderden films, televisieprogramma's, cd's of spelletjes. Bijna iedereen, want Rik's systeem liep onderweg een keer of vier vast. Rik, die al maanden van tevoren op de site van Cathay probeerde te ontdekken welke films er zouden worden vertoond.

De piloot had zijn best gedaan, want bij aankomst in Hongkong bleken we nog maar 40 minuten vertraging te hebben. Dat betekende dat maarliefst 20 minuten overstaptijd hadden! Onze grote bagage hoefden we gelukkig niet op te halen, het enige opstakel was de passen- en tassencontrole en die hoefde gelukkig maar 2 keer. Onderweg van gate naar gate werd verder onze temperatuur gemeten om te kijken of we geen SARS of andere enge ziektes mee het land in probeerden te smokkelen. Aan Rik werd vriendelijk gevraagd of hij daarvoor zijn pet wilde afzetten. Jammer genoeg voor hem onverstaanbaar, waarna de minder vriendelijke Engelse variant van het verzoek volgde.

Wonder boven wonder zitten we op tijd met onze 'seatbelts on' in de Boeing die ons naar Sydney gaat brengen. De vlucht verloopt voorspoedig en zonder enkele problemen worden we Australië binnengelaten. Zelfd de douanier is dit keer vriendelijk. Hij heeft alleen geen flauw idee waar dat land ligt waar we vandaan komen, want hij vraagt zich af of we in Nederland ook stranden hebben.

Met de backpacks nog in de vervoerhoes nemen we de trein naar Sydney Central Station. Voor ons in de rij voor het loket staan twee Nederlandse mannen die naar Oxfordstreet willen. We kijken elkaar aan en denken aan een van onze eerste avonden in Sydney vijf jaar geleden. Toen gingen wij naar Oxfordstreet met mannenverslinder Ton en vrouwenverslindster Brenda en keken we onze provinciale oogjes uit in het hart van de gayscene van Sydney.

Vanaf het station staat ons nog een flinke wandeltocht naar het Hostel te wachten, omdat we aan de verkeerde kant het station verlaten en omdat blijkt dat we de plattegrond van Sydney toch niet meer helemaal uit ons hoofd kennen. Uiteindelijk vinden we Westend Backpackers, waar we worden ingechecked door een meisje dat net wordt ingewerkt. Ze maakt drie keer excuses voor het lange wachten en geeft ons vervolgens een sleutel mee van een kamer waar al twee grote backpacks op het bed liggen. Met de tweede sleutel hebben we meer succes.

En dan eindelijk zonder dat zware kreng op ons rug de stad in! Het is gek, vertrouwd, maar vooral heerlijk om weer door Sydney te lopen. Het is een beetje fris, maar zeker niet koud, dus we lopen en lopen vanaf ons hostel bij het centraal station naar het Opera House, Circular Quay (hier ligt een enorm schip met de naam Amsterdam; de Volendam meert volgende week aan), de Harbour Bridge en door de Rocks weer langzaam terug.

Denken we, want de vermoeidheid begint toe te slaan en er komen allerlei naambordjes voorbij, maar geen enkele waar Pitt Street op staat. Hoe kan dat nou? We zijn toch niet aan het verdwalen in een stad waar we drie maanden hebben gewoond?

Als in de verte de eerste contouren van Darling Harbour zichtbaar worden, zet Erica haar trots opzij en gaat iemand de weg vragen. Die iemand blijkt Jim en hij raakt onmiddellijk in shock. "Pitt Street? Near Central Station? That miles away! Come follow me." Hij loopt naar de andere straathoek, waar hij een taxi aanhoudt, ons achterin zet en zelf voorin gaat zitten.
In de taxi komen we erachter dat Jim een internetbedrijf á la YouTube met de naam Beam me' heeft. Dat hij jaren in Londen heeft gewoond en vaak in Amsterdam is geweest en dat hij iets terug wil doen voor die Nederlanders die altijd zo aardig voor hem waren. Jim praat met dubbele tong en vertrouwd ons, die schaapachtig naar hem turen vanaf de achterbank, toe dat we 'hilarious' en 'so funny' zijn. Drie minuten en een gratis taxirit later staan we keurig voor de deur van ons hostel.

Dag 3: Sydney -> Cairns
Terug in onze kamer bellen we met het thuisfront en doen we een tukkie (we slapen van 2.00 tot 5.00 uur). Na het douchen, probeer ik erachter te komen of de lucht blauw is, maar ons uitzicht wordt geblokkeerd door een monsterlijk groot Ernst&Young gebouw.
We gokken op T-shirts en blijken dat goed te hebben ingeschat. Door het zonnetje lopen we richting Hyde Park waar we gewapend met een capuccinootje op een bankje kijken hoe de stad tot leven komt. Geluk zit 'm in kleine dingen...

Na de koffie lopen we door naar Kings Cross voor een ontbijtje bij Una's (da's dat restaurant waar Erica heeft gewerkt). Pieter, een van de eigenaren, is net terug uit Nederland. Hij vertelt dat hij het Hollandse leven steeds meer begint te missen. We kunnen ons er maar weinig bij voorstellen. Hij overweegt dus serieus om zijn huis in Bondi Beach en zijn Ferrari (ja, de zaken gaan goed! Sydney loves schnitzels) te verruilen voor regen en files en op zaterdag biertjes drinken bij de plaatselijke voetbalclub...

Na een heerlijk ontbijtje met eieren, toast, rösti en in het geval van Rik ook bacon en worstjes doen we nog wat boodschappen, halen we onze tas en gaan we op weg naar het vliegveld. Op het station worden we aangesproken door een dame op leeftijd. "Are you dutch? My husband's from Holland and we traveled like that through Europe many years ago" Na vijf minuten uitwisselen van levensverhalen en reisplannen uit, rijdt de trein naar de domestic terminal het centraal station binnen.

We vliegen met Qantas in drie uur naar Cairns, waar het een stukje warmer is dan in Sydney. Geen idee van de echte temperatuur, maar het voelt als 28 graden. Een shuttlebus brengt ons voor 15 dollar naar ons hostel. We dumpen de tassen op de kamer, zetten de airco (jippie) aan en hoewel we niets liever willen dan op de bank in slaap vallen terwijl Obama alle kiezers bedankt, lopen we naar het centrum van de stad voor boodschappen en geld.

Geld moeten we hebben, veel geld. Daarachter gaat weer een typisch Rik-en-Ericaverhaal schuil. Vier dagen voor vertrek kregen we een rekeningoverzicht van de creditcard in de bus met daarop vier betalingen die we nooit hebben gedaan. Kunnen worden teruggeboekt, geen probleem, maar ze adviseren ons wel om de kaart te laten blokkeren. En de aanvraag van een nieuwe neemt minstens twee weken in beslag. Zonder creditcard naar Australië is op zich niet zo'n probleem. Het is alleen lastig dat we de huurauto nu dus cash moeten betalen en een paar dagen achter elkaar het maximumbedrag moeten opnemen om daarvoor genoeg geld op zak te hebben.

Om 17.00 uur zijn de eerste gasten op het terras van een restaurant. We barsten van de honger en willen graag op tijd eten, zodat we daarna nog even kunnen zwemmen in het gratis (!) zwembad met uitzicht op zee. In zee zwemmen is nu niet echt een goed idee, want de eerste stingers (killer kwallen) zijn gesignaleerd.

Maar het koelt snel af. Om 18.15 uur begint het te schemeren en een half uur later is het gewoon donker. Rik wil nog wel een zwempoging wagen, maar Erica is gesloopt en wil nog maar 1 ding als ze de geaircode slaapkamer instapt...

Dag 4 Cairns -> Cape Tribulation
We lagen er om 19.00 uur in en we waren er om 07.00 uur weer uit. Tijd zat dus voor een wandeling langs de boulevard, een ontbijt bij het 'All you can eat' breakfast buffet, een bezoekje aan het internetcafé en de supermarkt.

Aan het begin van de middag werden we opgehaald bij het hostel door de bus die ons naar het regenwoud zou brengen. Cape Tribulation was de eindbestemming vandaag, waar op de Cape Trib Camping een safaritent voor ons klaar zou staan. Tribulation klinkt heel gezellig, maar het betekent 'serious trouble'. Dat zullen we dan nog wel eens zien.

De rit duurde alles bij elkaar zo'n drie uur. Eerst zaten we in een wat grotere bus met een aanhangwagen voor alle bagage, maar in Mossman moesten we overstappen in een kleiner model. We bleven toen over met een 'local' van onze leeftijd, twee Italianen en buschauffeur Wally. Op het overstapstation hadden we al even kennis gemaakt met de local, die tassen vol boodschappen bij zich had, omdat in Cape Trib maar twee winkels zijn die zonder problemen de prijzen verdrievoudigen. Hij probeert dus zo weinig mogelijk te kopen om in leven te blijven. Hij haalt alleen wat hij niet zelf kan verbouwen.

We steken de Daintree River over met de ferry en we vragen aan Wally, de buschauffeur of we vanaf de boot ook krokodillen kunnen zien. "Not from here, mate, they're all hiding around the corner!" Vervolgens vertelt hij een verhaal over een stel uit Brisbane die bij de rivier aan het kamperen waren. De man ging vissen en liet en netje met kreeftjes achter voor de volgende dag. Toen hij terugging naar zijn visstek om de kreeften te halen, kwam hij niet meer terug. De lokale autoriteiten namen de zaak hoog op en vingen vier krokodillen. Op röntgenfoto's van 1 van de krokodillen zagen ze iets opmerkelijks. Het bleek de trouwring van de man.

Als Wally daarna het verhaal van de dropbears vertelt (beren 3x zo groot als een koala die zich uit de boom laten vallen als jij er onderdoor loopt en vervolgens je schedel openbreken en je hersens opeten), weten we zeker dat we zijn verhalen wel met een korreltje zout kunnen nemen.
Even verderop vraagt Wally aan Rik of hij wel eens kasawari's heeft gezien. We verwachten weer een sterk verhaal, maar hij remt af en zegt: "there's two for you right there". Hij wijst naar een vogel die een beetje op een struisvogel lijkt, maar dan met meer kleuren. Hij is ongever een meter hoog en hij heeft een jonkie bij zich. Het is een hij, want bij de kasawari's zorgt de vader voor de kinderen. Hij broedt de eieren uit en zorgt een jaar voor ze en dan moeten ze op eigen benen kunnen staan. Een kilometer verderop zien we er nog twee.

We komen aan bij Cape Trib Camping en na het inchecken lopen we over het strand naar een van de twee winkels hier in het regenwoud. We huren 2 fietsen en moeten dan toch nog in het donker naar de andere winkel voor een pak goedkope wijn. Mijn fiets heet trouwens Haro (voor degenen die niet bij de provincie Noord-Holland werken, dat is de naam van onze provinciesecretaris, oftewel de baas van de Noord-Hollandse ambtenaren).

Tijdens het koken in de gezamenlijke keuken ontmoeten we Bas en Jolien uit Hoorn die met een camper van Cairns naar Sydney rijden. Het is gezellig dus we zoeken pas rond half een onze tent op, waar we wordenverwelkomd door een grote tor. Die doen niets, weten we, dus hij mag blijven.

Dag 5: Cape Tribulation
Wie denkt dat de vakantie nu echt is begonnen, komt bedrogen uit. We hadden ons ingesteld op een paar dagen rust of tenminste een paar ochtenden uitslapen. Als we om 8.00 uur onze ogen opendoen, loopt het water in straaltjes van ons af, omdat onze tent lijkt te zijn veranderd in een magnetron die op standje 6 een kant-en-klare maaltijd staat af te bakken.

Na een ontbijtje in de schaduw op ons terras besluiten we te gaan fietsen naar een swimming hole even verderop. Een swimming hole is een stukje rivier waar geen krokodillen komen en waar je dus met een gerust hart kunt zwemmen. Van de jongen bij de receptie weten we dat het een kilometer of zeven 'down the road´ is. Alleen komen we er al snel achter dat ´down the road' niet per definitie naar beneden betekent. Steil omhoog in het zonnetje zonder genoeg water in je rugzak voelt ook niet echt als vakantie, maar we houden vol en we bereiken op een gegeven moment Emmaglen.

Het water stroomt rustig over de onverharde weg en 100 meter verderop staat een bord dat ons waarschuwt voor krokodillen. Verstandig als we zijn, kijken we nog maar eens op de kaart voordat we de oversteek wagen. We schijnen ergens een hek door te moeten en het pad te moeten volgen. Samen met een Amerikaanse die lopend deze kant op was gekomen (en ons onderweg al een keer had ingehaald omdat de berg op lopen zonder fiets makkelijker gaat dan lopen mét fiets) ontdekken we de overblijfselen van een hek en iets dat op een pad moet lijken.
Na een wandeltocht van 1,5 kilometer bereiken we een kalm stukje rivier waar aan weerszijden een dammetje van stenen ligt, midden in het regenwoud. Door het water heen zien we de visjes zwemmen en rond het water dartelen knalblauwe vlinders: wauw! Het duurt nog even voordat we elkaar er echt van hebben overtuigd dat dit de swimming hole moet zijn en dat hier dus geen krokodillen zitten. De Amerikaanse is na twee minuten in het water nog niet aangevallen, dus wij durven ook. Het ijskoude water is heerlijk na onze barre, hete tocht.

We maken onszelf al zwemmend en chillend wijs dat de terugweg wel makkelijker moet zijn, want we weten wat ons te wachten staat en we zijn nu toch afgekoeld? Ondanks dat valt ook de terugtocht vies tegen, dus als we na 3 kilometer ploeteren een afslag naar Cape Trib Beach House tegenkomen, gaan we mooi rechts voor een drankje en een drankje (aan hapjes heb je met
dit weer écht geen behoefte).

Uiteindelijk weten we toch onze tent weer te bereiken en mogen we van onszelf even een tukkie doen op het terras (want ín de tent is het nog altijd niet te harden). Daarna drinken we een koppie thee met een Deens gezin (vader, moeder, drie kinderen tussen de 9 en 5) die ook voor 3 maanden aan het kamperen zijn.

's Avonds eten we samen met onze nieuwe Hoornse vrienden en wordt het weer laat. In de keuken zit nog een groepje te kaarten. Het meisje waar we de hele avond hardop commentaar op hebben geleverd, blijkt toch Nederlands. Al lijkt het niet of ze iets gehoord heeft, want ze komt even gezellig bij ons staan praten.

Dag 6: Cape Tribulation
De dag begint droefig met het afscheid van Bas en Jolien, die naar de Tablelands ten westen van Cairns gaan. Wij besluiten weer te gaan zwemmen, maar kiezen vandaag voor een swimming hole in de buurt. Deze plek blijkt mooier en leuker, maar ook drukker te zijn. Als we weer genoeg zijn afgekoeld, is het tijd voor een wandeling door het regenwoud.

Speciaal voor toeristen hebben ze in Australië in gebieden als dit speciale routes uitgestippeld. Je loopt dan op een houten verhoging door het gebied heen, zodat je de natuur zo min mogelijk stoort. We hopen een kasawari te spotten onderweg, maar we zien geen wilde beesten. We horen alleen een vogel die het deuntje van de mambo fluit.

Daarna volgt een burgerlijke middag die bestaat uit chillen in de schaduw van de palmbomen op het strand terwijl de was draait, boodschapjes doen, douchen, koken, wasje drogen en eten.
's Avonds maken we een nachtelijke wandeling door het regenwoud, de swamp en de mangrove (dat is de volgorde van gebieden richting de zee). Wees gerust, we hebben begeleiding mee: Hans, een zonderling figuur die al 33 jaar in dit gebied woont en op zijn dertiende in 1952 met zijn familie van Rotterdam naar Melbourne emigreerde.

Hans schat in dat we weinig spannende beesten gaan tegenkomen want het heeft al twee weken niet geregend. Dat betekent dat er geen insecten zijn en daarom ook geen insecteneters en daarom ook geen insecteneters-eters. Verder is de maan erg fel vanavond en daar houden de meeste beestjes ook niet van. We zijn met zijn vieren, want ook Matthew en Red uit Sydney lopen mee.

De tocht door het woud duurt zo'n drie uur en is ondanks het gebrek aan bandicoots, possums, crocodiles en tree kangaroos zeker de moeite waard. Hans weet heel veel te vertellen over de bomen en de manier waarop ze groeien, hoe oud het ras is en hoe ze aan hun naam komen. Verder leert hij ons spoorzoeken aan de hand van aangevreten fruit op de grond en laat hij ons slapende vogels en spinnen zien. We komen een aantal leguanen, boomkikkers en caintoads tegen, maar inderdaad: de echt spannende beesten laten zich vanavond niet zien.

Na de tocht door het regenwoud gaan we naar de creek om te kijken of we een krokodil kunnen vinden, maar we treffen het niet. Het is laag water en Hans verwacht dat de krokodillen in zee naar vis aan het zoeken zijn. Toch een beetje teleurgesteld gaan we terug naar de tent. Volgende keer beter?